Gene Cernan beroemde citaten

Nieuwsgierigheid is de essentie van het menselijk bestaan.

De sterren zijn mijn thuis. Ik leerde over hen, had ze nodig om te overleven in termen van navigatie. Ik weet waar ik ben als ik naar de hemel kijk. Ik weet waar ik ben als ik naar de maan kijk; het is niet zomaar een abstract romantisch idee, het is iets heel reëels voor mij. Ik heb mijn huis uitgebreid.

Ik ben erg teleurgesteld dat ik nog steeds de laatste man op de maan ben.

Neil Armstrong was waarschijnlijk een van de meest menselijke jongens die ik ooit in mijn leven heb gekend.

Niemand kan die voetstappen die ik op het oppervlak van de maan heb gemaakt van me weghalen.

Haal de shuttle uit de garage. Het is in de bloei van zijn leven. Hoe konden we het gewoon opbergen?

Ben ik bereid om naar Mars te gaan? Ja, maar ik ben niet bereid om er negen maanden door te brengen, en dan nog 18 maanden te wachten tot de planeten op één lijn staan om naar huis te komen.

Ik ben gevraagd naar UFO ' s en ik heb publiekelijk gezegd dat ik dacht dat ze iemand anders waren, een andere beschaving.

Om astronaut te worden, moet iemand een eigen droom hebben om iets te doen dat hij of zij altijd al wilde doen, en zich dan inzetten om die droom waar te maken.

We vertrekken zoals we kwamen en, als god het wil, zoals we zullen terugkeren, met vrede en hoop voor de hele mensheid.

We gingen de duisternis in nadat we de hele tijd in het daglicht waren op weg naar de maan. En toen gingen we de duisternis in. En we zijn in de schaduw... van de maan.

We zullen zeker leraren, journalisten, kunstenaars en dichters in de ruimte zien. Wat er ook nodig is om de beste te zijn, het is wat er nodig is om je in de ruimte te krijgen.

Nog honderd jaar kunnen voorbijgaan voordat we de ware betekenis van Apollo begrijpen. Maanverkenning was niet het equivalent van een Amerikaanse piramide, een ijdel monument voor technologie, maar meer een Rosetta stone, een sleutel tot het ontsluiten van dromen die nog niet waren gedroomd.

Als de begeleiding faalde of begon af te dwalen of ergens ging waar we niet van hielden of de grond niet, kon ik een schakelaar omdraaien, en ik kon zeven, meer dan zeven en een half miljoen pond stuwkracht besturen met dit handvat en het ding zelf naar de maan vliegen.

Als we de Maan in Stier-Littrow verlaten, vertrekken we zoals we kwamen, en als God het wil, zoals we zullen terugkeren, met vrede en hoop voor de hele mensheid. Terwijl ik deze laatste stappen van de oppervlakte zet voor de komende tijd, wil ik graag vastleggen dat Amerika ' s uitdaging van vandaag het lot van de mens van morgen heeft gesmeed. Godspeed de bemanning van Apollo Seventeen.

Bereid je voor op het onbekende, onverwachte en onvoorstelbare . . . na 50 jaar vliegen leer ik nog steeds elke keer dat ik vlieg.

Ja, ik ben de laatste man die op de maan heeft gelopen, en dat is een zeer twijfelachtige en teleurstellende eer. Het is veel te lang geleden.

Ik houd het snelheidsrecord bergafwaarts, in een Rover. Ik denk dat het 17 kilometer per uur was, bergafwaarts.

De massale afwezigheid van geluid in de ruimte is meer dan alleen stilte.

Ik geloof dat er leven is in de ruimte. Wiskundig gezien moet er zijn, en als jij net als ik gelooft dat er een schepper van het universum is, hoe kunnen we dan zo arrogant zijn om te geloven dat hij het leven hier en nergens anders heeft geschapen?

Mama deed altijd iets voor iemand. Ze kwam uit een Tsjechische achtergrond, die haar tot een toegewijde Katholiek maakte en haar een sterk geloof in het gezin gaf.

Sommige astronauten beschrijven het routinematig spoelen van urine in de ruimte, waar de vriestemperaturen de druppels veranderen in een wolk van heldere, drijvende kristallen, als een van de meest verbazingwekkende bezienswaardigheden die ze tijdens een hele reis hebben gezien.

Als je begint te denken dat je iets bent wat je niet bent, kijk je in de verkeerde spiegel.

Nieuwsgierigheid is de essentie van het menselijk bestaan. Wie zijn wij? Waar zijn we? Waar komen we vandaan? Waar gaan we heen?'Ik weet het niet. Ik heb geen antwoord op die vragen. Ik weet niet wat daar om de hoek is. Maar Ik wil het uitzoeken.

Misschien waren de twee grootste momenten van mijn leven op de maan staan en buiten de kamer zijn toen mijn kleindochter werd geboren! We hebben de neiging ons het ergste niet te herinneren.

Na Apollo 17 stopte Amerika met kijken naar de volgende horizon. De Verenigde Staten waren een ruimtevaartland geworden, maar gooiden het weg. We hebben ruimteverkenning opgeofferd voor ruimteverkenning, wat interessant maar nauwelijks visionair is.

Chemische voortstuwing is verouderd om ergens anders dan de maan te gaan. Drie dagen, dat is acceptabel. Maar voor Mars hebben we voortstuwingstechnologieën nodig om ons daar in, laten we zeggen, 60 dagen te krijgen - en dan de tijd te besteden die we willen doorbrengen en terug te keren wanneer we naar huis willen komen.

Sommige van de meest opwindende ruimteonderwijs in het land komt niet uit Washington Of New York of Californië of zelfs Texas. Het komt uit een plaats in Kansas genaamd de Cosmosphere.

Mensen proberen astronauten als heldhaftig en bovenmenselijk te typeren. We zijn maar mensen.

Ik was een kind van de Tweede Wereldoorlog . Ik zag films van piloten die opstijgen van vliegdekschepen en besloot dat dat het enige was wat ik wilde doen. En het moest van zeeschepen vliegen. Vliegvelden waren niet genoeg.

Ik denk dat Amerika de verantwoordelijkheid heeft om zijn leiderschap in technologie en zijn morele leiderschap in de wereld te behouden, te verkennen, kennis te zoeken.

Hier ben ik aan het begin van het millennium en ik ben nog steeds de laatste man die op de maan heeft gelopen, enigszins teleurstellend. Het zegt meer over wat we niet hebben gedaan dan over wat we hebben gedaan.

Een van de belangrijkste dingen over de geologie op de maan is je beschrijvingen van wat je ziet, vergelijk ze met dingen die je op aarde hebt gezien, zodat de geologen en de wetenschappers op de grond zouden weten waar je het over hebt; en neem dan foto ' s van hen.

Toen ik eindelijk op de maan stapte, wat er ook zou komen van de volgende drie dagen - of de rest van mijn leven - kon niemand die stappen van Mij nemen. Mensen vragen Hoe lang ze daar zullen zijn, en ik zeg voor altijd, hoe lang voor altijd ook is, zoals de initialen van mijn dochter die ik in het zand heb gekrabbeld [TDC voor Tracy Dawn Cernan].

Oké, laten we die moeder hier weghalen.

Terwijl ik aan de oppervlakte stap bij Taurus-Littrow, wil ik de eerste stap van Apollo 17 opdragen aan iedereen die het mogelijk heeft gemaakt.

Vandaag zijn we op een pad van verval. We zien het boek dicht bij vijf decennia van prestatie als de leider in de menselijke ruimteverkenning.

Het aftellen bereikte tien seconden en ik kon bijna een onzichtbaar crescendo van roerende achtergrondmuziek horen. 'Ankers aweigh! Vijf, vier, drie, twee, één... en we hadden ontsteking!

De maan is zacht van kleur. Ik noem het grijstinten. Weet je, de enige kleur die we zien is wat we brengen of de aarde, die de hele tijd op ons neerkijkt. En het vinden van oranje aarde op de maan was een verrassing.

We hebben vandaag de dag niet de mogelijkheid om een mens in een ruimte te plaatsen, van welke soort, vorm of vorm dan ook, wat absoluut, totaal onaanvaardbaar is als we de grootste vliegende machine ter wereld bij Kennedy in een garage hebben zitten met niets te doen.

Als je op weg gaat naar de Maan, in zeer korte tijd, en je krijgt een kans om terug te kijken naar de aarde, dan buigt die horizon langzaam rond in zichzelf, en plotseling kijk je naar iets dat heel vreemd is, maar toch heel, heel vertrouwd is, omdat je de aarde begint te zien evolueren.

Nieuwsgierigheid is de essentie van het menselijk bestaan en verkenning is al lang een deel van de mensheid. De verkenning van de ruimte, zoals de verkenning van het leven, als je wilt, is een risico. We moeten bereid zijn om het te nemen.

Het is ons lot om te verkennen. Het is ons lot om een ruimtevaart natie te zijn.