David Adjaye beroemde citaten

Gebouwen zijn diep emotionele structuren die onze psyche vormen. Mensen denken dat het gewoon dingen zijn waar ze doorheen manoeuvreren, maar de samenstelling van een persoon wordt beïnvloed door de aard van ruimtes.

Afrika is op dit moment een buitengewone kans

Context is zo belangrijk, niet om na te bootsen, maar om deel uit te maken van de plek. Ik wilde een gebouw dat zijn omgeving erkent.

Architectuur is voor mij een sociale daad,

Ik ben helemaal in architectuur voor alle lagen van de samenleving. Hoog ontwerp moet niet alleen voor rijke mensen zijn.

Gebouwen staan voor mij voor mogelijkheden van agency, transformatie en storytelling. Het zijn niet alleen artefacten. Er is een grote traditie van gebouwen-als-artefacten-geconstrueerde artefacten-maar voor mij zijn het deze ongelooflijke onderhandelingsplaatsen.

Ik begon met architectuur omdat ik op zoek was naar een manier om te produceren in de wereld. Ik ging naar de kunstacademie en dacht dat ik het via kunst zou doen, maar ik besefte al snel dat ik geïnteresseerd was in de sociale gevolgen van het maken van vormen. Dus gebouwen werden het voertuig en vervulden dat ding. Dat bevredigde me toen ik ze produceerde. Ik besloot dat dit was wat ik met de rest van mijn leven wilde doen.

Het ding over architectuur is dat het een kunst is [je] leert gewoon meer door meer te doen. Het is een van die dingen die echt geen kunst is om te denken, maar om te doen. Dus in zekere zin heeft het de manier waarop ik bouw sterk geïntensiveerd.

Op een bepaalde manier kon ik door naar Afrika te gaan mogelijkheden zien die soms onmogelijk lijken onder bepaalde omstandigheden. Het stelde me ook in staat om kansen te zien voor materiële strategieën. Ik haat het als mensen denken dat ik iets uit Afrika heb gehaald en hierheen heb gebracht. Het gaat meer over hoe het de manier waarop ik werk en mijn creativiteit beïnvloedt.

De eerste 10 jaar bouwde ik alleen maar om te begrijpen wat ik deed en ik vertrouwde niet op mijn intuïtie om alleen maar te produceren. In de afgelopen vijf jaar heb ik echt nagedacht over wat ik produceer en wat het doet.

Waar ik me tegen verzet zijn technieken. Ik vind technieken erg problematisch. Dus als critici in die termen over mijn werk praten, merk ik dat ze de toestand missen. Ik ben comfortabel met het begrip patroon en ornament als een systeem van organisatie, [maar] voor mij fungeert het als een Textiel. Het gaat dus niet om patronen, maar om het begrip architectuur door de lens van Textiel, in plaats van architectuur door de lens van baksteen en mortel.

In sommige omstandigheden is de architectuur van textiel relevanter dan in andere omstandigheden of de ondoorzichtigheid van de materiaalvorm. Patroon in de wereld van schaarse materialiteit en een hybride wordt een manier om een nieuwe authenticiteit te creëren. Soms is er een bepaald soort adel van een groep materialen letterlijk van de aarde, die een bepaalde adel van aanwezigheid had, maar heel anders is dan de materialen die we nu hebben.

Als je alleen in New York woont en alleen New York kent, ken je een bepaalde vorm van formaliteit en informaliteit. Door naar een andere context te kunnen gaan en die te kunnen gebruiken als tegenfolie voor de context die je kent, sta je op het punt een breder bereik te zien.

Het museum in D. C. is echt een verhalend museum-de aard van een volk en hoe je dat verhaal vertegenwoordigt. Terwijl het Studio Museum eigenlijk een museum voor hedendaagse kunst is dat toevallig gaat over de diaspora en een bepaald lichaam van hedendaagse kunstenaars die door de mainstream worden genegeerd. Het Studio Museum heeft dat verdedigd en in de mainstream gebracht. De musea zijn als broers, maar dan anders.

In zekere zin heb ik het gevoel dat ik genoeg tools en kennis heb nu ik het bouw met een heel specifiek bureau dat heel bewust is. Het is niet langer speculatief; het is echt geconstrueerd. Ik ben erg geïnteresseerd in hoe dat bewustzijn, over hoe ik produceer, werkt onder verschillende omstandigheden. Het is alsof je opgroeit.

De huizen [mijn eerste project in Londen] waren reacties op de toestand van de stad en mijn frustraties met de normen die werden uitgespeeld. In zekere zin waren ze enigszins onderbewust, maar reacties op die toestand en een manier om nieuwe mogelijkheden te stellen binnen bepaalde doordringende normen.