Christopher Isherwood beroemde citaten

We moeten niet vergeten dat niets in deze wereld echt van ons is. In het beste geval zijn we slechts leners.

Een paar keer in mijn leven heb ik momenten van absolute helderheid gehad. Wanneer voor een paar korte seconden de stilte het lawaai overstemt en ik kan voelen in plaats van denken, en de dingen lijken zo scherp en de wereld lijkt zo fris. Het is alsof het allemaal net is ontstaan. Ik kan deze momenten nooit laten duren. Ik klamp me aan ze vast, maar zoals alles, vervagen ze. Ik heb mijn leven geleefd op deze momenten. Ze trekken me terug naar het heden en ik besef dat alles precies is zoals het bedoeld was.

Iemand moet je een vraag stellen", gaat George gemeen verder, " voordat je het kunt beantwoorden. Maar het is zo zelden dat je iemand vindt die de juiste vragen stelt. De meeste mensen zijn niet zo geïnteresseerd....

Denk je dat het mensen vervelend maakt om geliefd te worden? Je weet dat dat niet zo is! Waarom zou het hen dan leuk maken om verafschuwd te worden? Terwijl je wordt vervolgd, haat je wat er met je gebeurt, je haat de mensen die het laten gebeuren; je bevindt je in een wereld van haat. Wel, je zou de liefde niet herkennen als je haar ontmoette! Je vermoedt liefde! Je zou denken dat er iets achter zat-een of andere motivatie-een of andere truc.

Wat me irriteert, is de zachte manier waarop mensen rondlopen en zeggen: 'Oh, onze houding is veranderd. We hebben geen hekel meer aan deze mensen. Maar door het vreemdste toeval hebben ze het onrecht niet weggenomen; de wetten staan nog steeds in de boeken.

Het leven is niet zo slecht als je veel geluk hebt, een goede lichaamsbouw en niet te veel verbeelding.

Het lijkt me dat de echte aanwijzing voor je seksuele geaardheid ligt in je romantische gevoelens in plaats van je seksuele gevoelens. Als je echt homo bent, kun je verliefd worden op een man, niet alleen genieten van seks met hem.

Maar serieus, ik geloof dat ik een soort ideale vrouw ben, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik ben het soort vrouw dat mannen van hun vrouwen kan afpakken, maar ik zou nooit iemand lang kunnen houden. En dat komt omdat ik het type ben dat elke man zich voorstelt dat hij wil, totdat hij mij krijgt; en dan merkt hij dat hij dat niet echt doet, tenslotte.

Horror is zich altijd bewust van zijn oorzaak; terreur is dat nooit. Dat is precies wat terreur angstaanjagend maakt.

Als het een wereld wordt zonder tijd voor sentiment, is het geen wereld waarin ik wil leven.

Alleen degenen die in staat zijn tot dwaasheid kunnen werkelijk intelligent worden genoemd.

Maar nu is niet gewoon Nu. Nu is ook een koude herinnering: een hele dag later dan gisteren, een jaar later dan vorig jaar. Elk nu is gelabeld met zijn Datum, waardoor alle verleden nows achterhaald zijn, tot-later of eerder-misschien-nee, niet misschien-heel zeker: het zal komen.

Denk aan twee mensen, die dag na dag, jaar na jaar samenwonen, in deze kleine ruimte, van elleboog tot elleboog staan koken aan hetzelfde kleine fornuis, langs elkaar knijpen op de smalle trap, zich scheren voor dezelfde kleine badkamerspiegel, voortdurend joggen, duwen, per ongeluk of opzettelijk tegen elkaar botsen, sensueel, agressief, ongemakkelijk, ongeduldig, in woede of in liefde-bedenk welke diepe, hoewel onzichtbare sporen ze overal achter moeten laten!

Slecht schrijven is slecht, niet alleen omdat de taal saai is, maar de kwaliteit van de waarneming is zo slecht.

Je moet nooit opschrijven of opschrijven aan mensen, maar uit jezelf.

Elke schrijver heeft bepaalde onderwerpen waar ze steeds weer over schrijven, en . . . de boeken van de meeste mensen zijn slechts variaties op bepaalde thema ' s.

De telefoondienst in Quito is ongeveer even betrouwbaar als roulette.

Voor een paar minuten, misschien, blijft het leven hangen in de weefsels van sommige afgelegen gebieden van het lichaam. Dan, één voor één, gaan de lichten uit en is er totale zwartheid. En als een deel van de niet-entiteit die we George noemden inderdaad afwezig is geweest op dit moment van terminale schok, weg daar op het diepe water, dan zal het terugkeren om zichzelf dakloos te vinden.

We leven in roerende tijden-thee-roerende tijden.

Hoe meer ik aan mezelf denk, hoe meer ik ervan overtuigd ben dat ik als persoon echt niet besta. Dat is een van de redenen waarom ik in geen enkele orthodoxe religie kan geloven: Ik kan niet in mijn eigen ziel geloven. Nee, Ik ben een chemische verbinding, geconditioneerd door milieu en onderwijs. Mijn " karakter "is gewoon een repertoire van verworven trucs, mijn gesprek een repertoire van aanpassingen en echo 's, mijn" gevoelens " worden gedicteerd door puur fysieke, externe prikkels.

Soms hebben vreselijke dingen hun eigen schoonheid.

De twee polaire types van Hollywood zijn de cynisch dronken schrijver die agressief een tienjarige reputatie voedt en de theatraal zelfbewuste kluizenaar die de boulevard oversteekt in sandalen, zelfgemaakte Korte broeken en een profetische baard, mompelend tegen de leeftijd van de Machines.

Om de slechtst mogelijke eerste indruk van Los Angeles te krijgen, moet men er met de bus aankomen, bij voorkeur in de zomer en op een zaterdagavond.

Het landschap is, net als Los Angeles zelf, een overgang. Vergankelijkheid achtervolgt de stad, met zijn paddenstoelindustrieën - de vliegtuigen worden voortdurend verouderd, de olie die op een dag moet worden uitgeput, de films die de Amerikaanse theaters zes maanden vullen en vergeten zijn. Veel van de huizen-vooral de grotere-hebben een vreemd verontrustende sfeer, een soort psychologische dank die ruikt naar angst, overdrafts, ongemakkelijke lust, whisky, echtscheiding en leugens.

Om gezond te leven in Los Angeles ... je moet de kunst cultiveren om wakker te blijven. Je moet leren weerstand te bieden (stevig maar niet gespannen) aan de onophoudelijke hypnotische suggesties van de radio, de billboards, de films en de kranten; die demonenstemmen die voor altijd in je oor fluisteren wat je zou moeten verlangen, wat je zou moeten vrezen, wat je zou moeten dragen en eten en drinken en genieten, wat je zou moeten denken en doen en zijn.

Ik probeer zelden het mysterie van mijn luiaard te onderzoeken. Ik heb een gigantisch fortuin aan werkuren verspild... het lijkt erop dat Ik zal blijven verspillen tot het einde.

Ik had het zeker moeten doen, ' is hij het ermee eens, glimlachend en denkend wat een absurd en universeel geaccepteerd beetje onzin het is, dat je beste vrienden noodzakelijkerwijs degenen moeten zijn die je het beste begrijpen. Alsof er niet al te veel begrip in de wereld was; vooral dat begrip tussen geliefden, gevierd in lied en verhaal, dat eigenlijk zo ' n marteling is dat geen twee van hen het kunnen verdragen zonder frequente scheidingen of gevechten.

Terwijl ze elkaar omhelzen, kust ze hem vol op de mond. En plotseling steekt ze haar tong er recht in. Dat heeft ze al eerder gedaan, vaak. Het is een van die dronken lange schoten die, in ieder geval theoretisch, eens in de tienduizend pogingen een relatie uit zijn baan kunnen gooien en het op een andere kunnen laten suizen. Stoppen vrouwen ooit met proberen? Geen. Maar omdat ze nooit stoppen, leren ze goede verliezers te zijn.

Wat tegenwoordig zo nep is, is al die vertrouwdheid. Doen alsof er geen verschil is tussen mensen-nou, zoals je vanmorgen zei over minderheden. Als jij en ik niet anders zijn, wat hebben we elkaar dan te geven? Hoe kunnen we ooit vrienden zijn?

Het gepraat van bleke, brandende studenten, anarchisten en utopisten allemaal, onder het genot van thee en sigaretten in een afgesloten kamer lang na middernacht, wordt de volgende ochtend vertaald, met de letterlijkheid van uiterste onschuld, in het gooien van de bom, het schreeuwen van de trotse slogan, het wegslepen van de jonge dromer-doener, nog steeds glimlachend, naar de kerker en het vuurpeloton.

Over tien minuten zijn ze op de campus. George zal George moeten zijn; de George die ze hebben genoemd en zullen herkennen. Dus nu richt hij zich bewust op het denken van hun gedachten, in hun stemming komen. Met de vaardigheid van een veteraan, zet hij snel de psychologische make-up op voor deze rol die hij moet spelen.

Deze boeken hebben George niet edeler of beter of echt wijzer gemaakt. Het is gewoon dat hij graag naar hun stemmen luistert, de een of de ander, in overeenstemming met zijn stemming. Hij misbruikt ze vrij meedogenloos - ondanks de respectvolle manier waarop hij er in het openbaar over moet praten - om hem naar bed te brengen, om zijn gedachten van de wijzers van de klok af te halen, om het zeuren van zijn pylorische spasme te ontspannen, om hem uit zijn melancholie te roddelen, om de geconditioneerde reflexen van zijn dikke darm te activeren.

Zijn leven is tot nu toe binnen enge grenzen geleefd en hij is nogal naïef over de meeste soorten ervaringen; hij vreest het en toch is hij er wild naar verlangend. Om zichzelf gerust te stellen, verandert hij het in een epische mythe zo snel als het gebeurt. Hij speelt altijd.

Ik ben een camera, met de sluiter open. Op een dag zal dit allemaal worden ontwikkeld, afgedrukt, opgelost.

Wat het daar ziet is niet zozeer een gezicht als de uitdrukking van een hachelijke situatie.

Ik ben een camera met de sluiter open, vrij passief, opnemen, niet denken. Opname van de man die zich scheert bij het raam tegenover en de vrouw in de kimono die haar haar wast. Op een dag zal dit alles moeten worden ontwikkeld, zorgvuldig afgedrukt, opgelost.

Wakker worden begint met zeggen Ben en nu. Dat wat ontwaakt is, ligt dan een tijdje naar het plafond op te staren en naar beneden in zichzelf totdat het IK heeft herkend en daaruit heeft afgeleid dat ik ben, ik ben nu. Hier komt het volgende, en is op zijn minst negatief geruststellend; want hier, vanmorgen, is waar het zichzelf verwacht te vinden: wat thuis wordt genoemd.

Californië is een tragisch land-zoals Palestina, zoals elk beloofd Land.

Voor andere mensen kan ik niet spreken, maar persoonlijk ben ik nergens wijs van geworden. Zeker, Ik heb dit en dat meegemaakt; en als het weer gebeurt, zeg ik tegen mezelf, hier is het weer. Maar dat lijkt me niet te helpen. Naar mijn mening ben ik persoonlijk steeds dommer en dommer geworden - en dat is een feit.

Maar uw boek is verkeerd, Mrs Strunk, zegt George, wanneer het u vertelt dat Jim de vervanger is die ik vond voor een echte zoon, een echte broertje, een echte echtgenoot, een echte vrouw. Jim was nergens een vervanger voor. En er is geen vervanging voor Jim, als je me dat wilt vergeven, waar dan ook.

George glimlacht naar zichzelf, met volledige zelfgenoegzaamheid. Ja, ik ben gek, denkt hij. Dat is mijn geheim, mijn kracht.

Lois en Alexander zijn verreweg de mooiste wezens in de klas; hun schoonheid is als de schoonheid van planten, schijnbaar ongestoord door ijdelheid, angst of inspanning.

Het verleden is gewoon iets dat voorbij is.

Ze zucht nu diep met sympathie en vreugde - de vreugde van een verslaafde als iemand anders toegeeft dat hij ook verslaafd is.

Ik leef, zegt hij tegen zichzelf, Ik leef! En levensenergie stroomt heet door hem heen, en verrukking en eetlust. Hoe goed is het om in een lichaam te zijn - zelfs dit oude, in elkaar geslagen karkas-dat nog steeds warm bloed en levend ***** en rijk merg en gezond vlees heeft!

Zie je, Kenny, er zijn een aantal dingen die je niet eens weet je weet, totdat je gevraagd wordt.

Niemand haat ooit zonder reden....

Ik ben een camera met de sluiter open, vrij passief, opnemen, niet denken.

Staren en staren in de spiegel, ziet het vele gezichten in zijn gezicht - het gezicht van het kind, de jongen, de jonge man, de niet-zo-jonge man - allemaal nog steeds aanwezig, bewaard als fossielen op overlappende lagen, en, net als fossielen, dood. Hun boodschap aan dit levende stervende schepsel is: Kijk naar ons-we zijn gestorven - wat is er om bang voor te zijn? Het antwoordt hen: maar dat gebeurde zo geleidelijk, zo gemakkelijk. Ik ben bang om gehaast te worden.

Ik ben erg militant, Weet je, in zekere zin.