Pauline Oliveros beroemde citaten

Luisteren is niet hetzelfde als horen en horen is niet hetzelfde als luisteren

Luister de hele tijd naar alles en herinner jezelf eraan wanneer je niet luistert.

Diep luisteren is luisteren op elke mogelijke manier naar alles wat mogelijk is om te horen, ongeacht wat je doet. Zo ' n intens luisteren omvat de geluiden van het dagelijks leven, van de natuur of van de eigen gedachten, evenals muzikale geluiden. Diep luisteren vertegenwoordigt een verhoogde staat van bewustzijn en verbindt zich met alles wat er is. Als componist maak ik mijn muziek door diep te luisteren

Loop zo stil dat de onderkant van je voeten oren worden

Diep luisteren is de hele tijd naar alles luisteren en jezelf eraan herinneren wanneer je dat niet bent. Maar ook onder de oppervlakte is het een actief proces. Het is niet passief. Ik bedoel het horen is passief in die geluidsgolven scharnieren op het trommelvlies. Je kunt beide doen. Je kunt je focussen en ontvankelijk zijn voor je omgeving. Als je afgesteld bent, Dan ben je niet in contact met je omgeving. Je moet verwerken wat je hoort. Luisteren en horen is niet hetzelfde.

Luisteren is selecteren en interpreteren en handelen en beslissingen nemen.

Ik ben ook geïnteresseerd in muziek die het bewustzijn uitbreidt. Met bewustzijnsverruiming bedoel ik dat oude patronen kunnen worden vervangen door nieuwe.

De ervaringen van mensen zijn allemaal verschillend en je weet niet wat de persoon heeft meegemaakt. Zij weten het, maar jij niet, dus ik denk dat het belangrijk is om goed te luisteren naar wat iemand te zeggen heeft. En om ze helemaal niet in een richting te dwingen, maar gewoon om te modelleren wat je hebt ervaren, te modelleren en ook te zijn wat ik een luisterende aanwezigheid noem. Als je echt luistert, kunnen sommige barrières verdwijnen of veranderen.

Ik denk aan het publiek als ambient, wat betekent dat je niet gefocust zit maar in de ruimte bent en het verkent terwijl je naar de spelers luistert.

Diep luisteren is het ervaren van een verhoogd of uitgebreid bewustzijn van geluid en stilte, van stilte en van klankmakende geluiden.

Iedereen improviseert elke dag. En dat doe ik met muziek.

Toen ik de eerste sonische meditatie componeerde, realiseerde ik me dat ik de richting van de aandacht componeerde.

Ik ben erg geïnteresseerd in verticale ruimte.Ik wil dat de spelers zo naar hun geluid luisteren dat ze het volledige geluid horen dat ze maken voordat ze een ander geluid maken. Dat betekent dat ze de staart van het geluid horen. Door de galm is er altijd meer in het geluid dan alleen het geluid.

Als ik componeer, leiden de geluiden me naar de manier waarop ik ze wil organiseren.

We denken eraan om in een ruimte te zitten en wat muziek te horen door onze oren naar voren te laten wijzen naar de muzikanten die tegenover ons zitten. Ik volg dat paradigma helemaal niet.

Werken in theoretische systemen kan het sap wegnemen. Het kan ook heel mooi zijn, maar als je probeert te voldoen aan een theoretisch principe in plaats van een sonische realiteit, dan kan het droog worden.

Ik raakte geïnteresseerd in de vertraging, het laten opnemen en afspelen van geluiden en dan terugkomen. Ik heb veel verschillende configuraties gedaan om signalen van het ene spoor terug te sturen naar het andere spoor, of naar hetzelfde spoor, of ze te kruisen enzovoort. Ik werkte aan het maskeren van de vertragingen, dus als ik in de machine speelde, maakte ik lange tonen en verzamelde geluiden op een zodanige manier dat je de vertraging niet hoorde, hoewel je dat soms wel deed.

Ik heb het gevoel dat studenten altijd meer van elkaar leren dan van hun professor. Ze leren door te doen en niet door te proberen informatie van één persoon op te nemen.

Je komt stereotypen tegen, zodat het stereotype filtert wie je bent en wat je doet, en daar mee te maken hebben was het meest frustrerende voor mij.

De basis vaardigheid is luisteren: hoe ik luister naar het materiaal, hoe ik luister naar de ruimte. Met elektronisch geluid is het een vergelijkbare situatie van hoe het te produceren en te plaatsen, zodat het in een ruimte werkt. De eerste overweging is het aannemen van de ruimte en het hebben van werk dat resoneert in de ruimte.

Er is een boek genaamd San Francisco Tape Music Centre: 1960s Counterculture and the Avant-Garde en dit boek beschrijft alles wat je wilt weten of niet wilt weten, met veel documentatie.

Ik probeer deze improvisatie op twee manieren te beïnvloeden. De ene is door zich te concentreren op reflecties, in beide betekenissen van het woord: akoestische reflecties en visuele reflecties van een spiegel of oppervlak, en vervolgens op een contemplatieve manier op het materiaal te reflecteren. De andere invloed is luisteren naar de staarten van de geluiden die je maakt.

Ik speelde een lange toon op mijn accordeon, of ik zong er een, en ik merkte op hoe het voelde - wat het deed met mijn mentale ruimte. Dit waren meditaties die ik deed.

Het kost tijd omdat de gebruikelijke reactie daarop erg diep is. Het gaat terug naar onze vroegste reacties als baby ' s. Je moet je veilig voelen, en als een geluid bedreigend is, zul je overstuur zijn. Er zijn die vroege reacties, afhankelijk van hoe en wat voor soort ervaringen je had.

Het ergste is stereotypering.