Elliot Perlman beroemde citaten

De eigenaardige strepen die iemands persoonlijkheid definiëren zijn te talrijk om te weten, hoe dichtbij de waarnemer ook is. Een persoon die we denken te kennen, kan plotseling iemand anders worden wanneer eerder verborgen strengen van zijn karakter door de omstandigheden naar voren worden geroepen.

Hij zit soms in zijn auto bij verkeerslichten op weg naar buiten en probeert in te schatten hoe vaak hij hier heeft gezeten, wachtend bij deze verkeerslichten op weg ergens zonder jou, in de hoop iemand te ontmoeten met de capaciteit om je naar een anekdote te sturen, om uiteindelijk verward te worden met anderen

[Geheugen] bezoekt wanneer het honger heeft, niet wanneer jij dat bent.

Wat is het leven vanaf je geboorte anders dan een strijd om de materie, tenminste voor iemand?

In moeilijke tijden van mijn leven zijn boeken een ongelooflijke troost geweest. Toen ik 12 was, veranderde ik van school en gingen mijn ouders uit elkaar. Toen raakte ik verslaafd aan lezen. Een groot schrijver kan zich hechten aan je geest en hart, en je voelt dat je de wereld beter begrijpt. Zolang je de capaciteit hebt om te lezen, hoef je niet meer alleen te zijn. Ik herinner me dat ik als kind dacht: "als ik één persoon de troost kon geven die ik steeds van boeken krijg, dan wil ik schrijven."

De hel is de speciale pijn die woont in dat verlies dat je zelf hebt veroorzaakt

Charisma zal een relatie alleen in stand houden op de manier waarop sterke koffie ' s ochtends een carrière zal ondersteunen.

Als je jonger bent, heb je de neiging om roekeloos te zijn over het proberen uit te vinden wie je bent en wat je kunt en zou moeten doen. Maar naarmate je ouder wordt, word je meer accepterend van jezelf, en daarmee komt meer tevredenheid.

Combineer een linkse opvoeding met een familie met directe ervaring van de Holocaust en iemand met ambities om te schrijven en ik denk dat die persoon vroeg of laat iets over de Holocaust zal schrijven.

Slapeloosheid vertraagt me alleen maar. Ik probeer ' s nachts niet te schrijven, omdat ik bang ben dat dit de kwaliteit zal beïnvloeden.

Waarom ben ik met hen begonnen? Waarom kiezen we het ene bedrijf boven het andere als werkgever? Het geld? In het begin bieden ze allemaal min of meer hetzelfde en niemand weet hoe het daarna zal gaan. Ik denk dat het vaak niet zozeer je vooruitzichten bij een bepaald bedrijf zijn, omdat deze in wezen onkenbaar zijn, maar of mensen zullen denken dat je het goed hebt gedaan om de baan daar te krijgen, dat bepaalt je keuze. Dat was het grotendeels in mijn geval. Het was echt prestige. Ze gaven een goed briefhoofd.

Ik was vroeger een kind. Het kwam vanzelf bij mij. Ik was ook een tijdje volwassen. Dat kwam minder natuurlijk.

Je hoeft niet iemand te zien om verliefd op haar te zijn. Je kunt het contact met haar verloren hebben, ze kan je pijn hebben gedaan, zelfs onverklaarbaar. Als je ooit voelde dat je haar echt kende en dat het was wat je wist dat je liefhad, en als je je herinnert wat je ooit wist, waarom is het dan zo gek om die liefde nog steeds te behouden?

Jij probeerde me iets te vertellen en ik probeerde jou iets anders te vertellen. We vertrouwden elkaar niet en dat was reden genoeg om ieder van ons gelijk te geven.

Er is bijvoorbeeld de ambiguïteit van menselijke relaties. Een relatie tussen twee mensen is, net als een reeks woorden, dubbelzinnig als het open staat voor verschillende interpretaties. En als twee mensen verschillende opvattingen hebben over hun relatie - Ik bedoel niet alleen over de toestand ervan, Ik bedoel over de aard ervan - dan kan dat verschil de hele loop van hun leven beïnvloeden.

Je zou het geweldig vinden hoe hij je ziet. Hij gebruikt je als wapen tegen zichzelf en niet alleen omdat je dat deed.

Wat maakt mannen vrouwen zo eenzaam?

Je weet dat je verliefd bent op iemand als je naast hem wakker wordt, comfortabel ondanks dat je adem ruikt naar het water van een week oud op de bodem van een vaas, als je vreselijk opgewonden bent om hem te zien, om weer met hem te praten, nadat je hem gemist hebt na al die slaap.

Ik hou hem tegen mijn borst. Mijn liefde voor hem is het enige ondubbelzinnige goede dat ik weet dat er altijd in mij is. Het is de reden dat ik gespaard moet worden van alles wat komt, de enige reden.

Het is als de geur van gebrande toast. Je hebt de toast gedaan. Je keek ernaar uit. Je vond het zelfs leuk om het te maken, maar het brandde. Wat was je aan het doen? Was het jouw schuld? Het maakt niet meer uit. Je opent het raam, maar alleen de bovenste laag van de geur verdwijnt. De rest blijft om je heen. Het zijn de muren. Je verlaat de kamer, maar het zit op je kleren. Je kleedt je om, maar het zit in je haar. Het zit op de dunne huid op de bovenkant van je hand. En in de ochtend is het er nog steeds.

Misschien moeten mensen meer fantasie hebben.

Luister-alles wat ze toen was, alles wat ze nu is, die gebaren, alles wat ik me herinner maar niet meer wil of kan uitdrukken, de perfecte woorden die op de een of andere manier onvolmaakt worden gemaakt wanneer ze worden gebruikt om haar te beschrijven en alles wat niet over haar zou moeten worden gezegd - het is allemaal niet ondersteund door de rede. Dat Weet ik. Maar die raadselachtige kalmte die zich aan mensen hecht in de aanwezigheid van de rede - het is iets waaruit ik niet in staat ben geweest om troost te vinden, niet betrouwbaar, niet sinds haar.

Zoals mijn naam al doet vermoeden, ben ik Joods. Mijn grootouders waren Poolse en Russische Joden die eind jaren twintig naar Australië kwamen, en als ze dat niet hadden gedaan, zouden we nu niet praten.