Eric Stoltz beroemde citaten

Laten we onszelf hier niet voor de gek houden, robots runnen al het grootste deel van onze wereld. We zullen snel genoeg hun butlers zijn.

Televisie, met name kabelkanalen, heeft de rol van onafhankelijke film aangenomen.

Maar ik heb altijd het gevoel gehad dat hoe minder je weet over het persoonlijke leven van een acteur, hoe meer je betrokken kunt raken bij het verhaal waarin hij een personage speelt. En ik hou niet van films waarin je alles weet wat er achter de schermen gebeurt. Ik kan me niet bezighouden met het verhaal als ik weet wat er in het hoofd van de acteur gebeurt.

Ik ben een heer, als er niets anders is. Het heeft me jaren gekost om er een te worden, maar eindelijk heb ik een gevoel van fatsoen.

Ik heb jarenlang piano gestudeerd en speel nog steeds. Ik ben een complete amateur, en ik zou mezelf helemaal niet goed vinden, maar ik geniet ervan.

Aan de andere kant zou ik buitengewoon rijk zijn geweest, wat geweldig zou zijn geweest!

Als je in een film zit, behandelen ze je alsof je vier jaar oud bent en geven je wat je wilt. Op een bepaald niveau is het echt prachtig en bevredigend, maar op een ander niveau is het nogal verontrustend. Ik weet zeker dat je met filmsterren hebt gesproken en je hebt afgevraagd: hoe kunnen deze mensen overleven zonder babysitters?

Kijk, ik ben een acteur, Ik beweer niet veel van iets te begrijpen

Ik heb een haat/liefde verhouding met bijna alle technologie in mijn leven. Mijn eerste typemachine in het bijzonder. Ik had een geweldige tijd om er een nieuw lint op te zetten.

Ik ben de laatste jaren steeds meer gaan regisseren, ik vind het een leuke uitdaging.

Onlangs regisseerde ik een aflevering van 'Glee' en ik verloor mijn mobiele telefoon - en ik had drie weken geen tijd om een nieuwe te kopen. Nou, de eerste paar dagen was ik zo angstig als de hel, leed ik aan delirium tremens, dacht ik niet dat ik het kon redden, enz. Toen gebeurde er iets merkwaardigs-ik begon me geweldig te voelen.

Ik ben geïnteresseerd in films die ik normaal niet zou willen doen.

Ik denk dat geweld, cynisme, brutaliteit en mode de basis zijn van ons dieet. Ik denk dat in de grote geschiedenis van het vertellen van verhalen, terug te gaan naar mensen die rond branden zitten, de donkere kant van de menselijke natuur altijd erg belangrijk is geweest. Films maken deel uit van deze traditie.

Tot op de dag van vandaag bereid ik me voor. Ik teken storyboards voor elke scène-Kip krassen zo grof dat ze amuseren en schrikken de bemanning. Ik stuur shotlijsten uit, Speel de scènes uit en zoek naar een thema waarmee ik me kan identificeren. Het is mijn favoriete tijd van het proces.

Ik beschouw mezelf als een heel gelukkig man.

Mijn perfecte dag verandert voortdurend. Op dit moment zou het zijn om in een hangmat te lezen met een draagbare telefoon en een tafel met eten ernaast. Ik zou er de hele dag doorbrengen. En dat is alles wat ik kan bedenken op het moment.

Voordat ik een show ga regisseren, probeer ik een paar weken rond te hangen op de set, de crew te leren kennen en met de acteurs te praten over hoe ze graag werken. Wie is kieskeurig? Wie is linkshandig? Wie wil er vroeg naar huis en wie is de perfectionist?

Ik probeer alle nieuwsbronnen te lezen-niet alleen CNN of FOX, maar wereldwijde kranten en tijdschriften, om meningen te krijgen van elk uiteinde van het spectrum - en dan probeer ik graag de uitgeknipte feiten te achterhalen - en van daaruit te gaan.

Het lijkt erop dat ik het moeilijk heb om me tot iemand aangetrokken te voelen, tenzij ik respect heb voor wat ze op een bepaald niveau doen. Anders zou ik minachting voor hen voelen. Dat is niet altijd prettig in een relatie. Soms is het wel leuk.

Ik wil de rits achterin het monsterpak niet zien. Net als iedereen die naar de film gaat, wil ik geloven dat het monster echt is.

Ik maakte een film genaamd 'Fort McCoy', gebaseerd op een waargebeurd verhaal van een van de weinige interneringskampen tijdens de Tweede Wereldoorlog die eigenlijk in de Verenigde Staten was.

Regie heeft mijn bewondering en respect voor wat acteurs doen alleen maar vergroot.

Ik kan op één hand rekenen op de regisseurs die me daadwerkelijk hebben geregisseerd.

Ik besef dat ik een gelukkig man ben. Ik hou van wat ik doe, ik hou van films, TV en theater, en het feit dat ik er mijn brood mee kan verdienen, verbijstert me.

Ik was voor Michael Corleone in' The Godfather', maar omdat ik toen pas 10 was, denk ik dat Mr.Coppola de juiste keuze maakte. De rol van Julia Roberts in' Pretty Woman ' had een bizarre allure voor mij. Maar het is dom om met spijt terug te kijken.

Ik heb verschillende honden en katten die niet echt van mij zijn. In feite denken ze dat ik van hen ben. Ik zou graag wat geiten en kippen hebben, maar ik reis te veel rond.

De jaren ' 80 waren een tijd van technisch wonder in de filmwereld; helaas integreerden sommige hogescholen hun film - en theaterafdelingen niet-dus je had acteurs die bang waren voor de camera en regisseurs die niet met de acteurs konden praten.

Mijn eerste film als acteur was 'Fast Times at Ridgemont High', een glorieuze ervaring die me verwende voor toekomstige films.

Ik regisseer nog een paar' Private Practice 'afleveringen als we 'Caprica' afmaken.'

Dingen gebeuren met iedereen in de loop van een leven. Relaties eindigen, mensen sterven, tragedie overkomt iedereen. Dus iedereen heeft deze schat aan ervaring, en hoe ouder je bent, hoe meer je moet putten.

Er is een vreemd gevoel van voldoening in het maken van een onafhankelijke film. Alles is tegen je; er is geen tijd, en nog minder geld - je brengt een fles lijm, chip in twintig dollar, en hoop dat je allemaal maken het door de dag. Als het je lukt om het af te maken en het blijkt eigenlijk best goed te zijn, is het spannend.