Guy Pearce beroemde citaten

De sensatie van thuiskomen is nooit veranderd.

Ik kan redelijk optimistisch zijn, maar ik ben waarschijnlijk meer een realist, denk ik. Ik bedoel, optimisme is een interessante eigenschap, is het niet, omdat ik altijd een beetje twijfel over wat er achter zit?

Elke keer als je ja zegt tegen een film is er een bepaald percentage van je ja dat te maken heeft met de regisseur, een bepaald percentage met het verhaal, een bepaald percentage met het personage, de locatie, enz...

Ik trainde veel in de sportschool toen ik jonger was. Ik was een wedstrijd bodybuilder toen ik 16 was of zoiets gek als dat Voor een korte periode. De gym is heel bekend en ik weet wat ik daar doe.

Ik heb wel ambities als het gaat om regisseren, denk ik, maar op een soort vage manier. Het zou waarschijnlijk gebeuren als ik een project vond waar ik echt gepassioneerd over was.

Je weet nooit echt wat de regisseur in gedachten heeft wat betreft de scène visueel en art direction wise.

Hoewel ik veel heb gedaan, voelt het ook alsof ik niet veel heb gedaan. Ik heb een soort van pop voor ondersteunende rollen in dingen, en dat is echt heerlijk geweest.

Ik ben zeker niet niet-chalant. Ik moet nonchalant thuis laten als ik aan iets werk, anders heb ik gewoon niet het gevoel dat ik toegewijd ben, en ik moet volledig toegewijd zijn.

Ik hou van verschillende dingen, dus ik ben altijd geïnteresseerd in het vinden van iets dat ik nog niet eerder heb gedaan.

Ik heb uit het verleden geleerd dat het belangrijk is om op te laden en tijd tussen banen te krijgen, en als ik geen tijd tussen banen kan krijgen, dan als ik weet dat ik aan het einde van een baan wat tijd heb, probeer daar echt van te profiteren. En heel alledaagse dingen thuis doen en putter in de tuin en tijd doorbrengen met familie en muziek maken en, je weet wel, spelen met de honden. Word gewoon weer mezelf.

Als je kijkt naar de films die ik in het algemeen heb gemaakt, zou je waarschijnlijk een idee krijgen van waar ik het meest in geïnteresseerd ben, en als ik ooit iets ongewoons doe, zoals een science fiction film of een actiefilm of een komedie of zoiets, dan voelt dat Voor mij als een stap naar de kant om iets anders te doen.

Ik wist niet wat de weg was die ik als acteur wilde zijn, om eerlijk te zijn. Ik doe al veel theater sinds ik een kind was, dus ik nam gewoon kansen.

Je voelt je een beetje nerveus over elke film die je aanneemt.

Ik ben gelukkig in een stille wereld - nou ja, geen stille wereld maar een die vertrouwt op - Ik ben in een behoorlijk fysieke acteur, denk ik, en ik heb gewoon niet - Ik vecht niet tegen dat idee van emotionele expressie, alleen maar omdat er geen woorden zijn om jezelf uit te leggen.

Ik wil iets anders in elke film brengen. Ik word een beetje moe van acteurs die in elke film hetzelfde personage zijn.

Ik denk dat het meer een extern perspectief is dat je op een bepaald niveau echt kunt controleren en dicteren hoe je carrière gaat verlopen.

Als ik iets Lees, wil ik verrast worden. Dus ik las iets en zei: "Wow, ik had er nooit aan gedacht om dit soort rol te spelen. Dit is spannend, laten we dit doen."

Ik begrijp niet de acteur die ervoor kiest om dezelfde rol te spelen in alles de hele tijd.

Als je een relatie hebt gehad met iemand in je leven en je weet allebei wat die relatie is, hoef je niets te doen om aan iemand te bewijzen dat je die relatie hebt gehad. Het bestaat gewoon.

Het is interessant om iets te spelen dat het publiek niet helemaal Weet.

Ik ben niet vaak een man van veel woorden geweest. Ik heb mezelf nooit overdreven uitgesproken. Ik voel me meer op mijn gemak om iets uit te voeren dan om iets uit te leggen of wat dan ook.

Ik denk dat je iets in één regel kunt zeggen met een look waarvoor je normaal drie regels op een pagina nodig hebt.

Ik heb eerder rollen gespeeld waar ik buff en fit wilde zijn of wat dan ook. En ik probeer graag een beetje fit te zijn omdat er meestal één scène in een film is waar je moet rennen, wat betekent dat je ongeveer vijf uur non-stop moet rennen. Voor mij is het de moeite waard om fit te zijn, want een film maken kan zes, zeven, acht weken lang vermoeiend zijn. Of 12 weken.

Ik kan mijn leven leiden en ook een film maken. Mijn vrouw en mijn vrienden en mensen om me heen weten dat ik de neiging heb om mezelf een beetje te distantiëren tijdens het maken van een film, maar ik moet, het is een natuurlijk onderdeel van het proces voor mij omdat je je overgeeft aan de hoofdruimte van iemand anders, je investeert in de psychologie van iemand anders en je wordt iemand anders, en dus is er niet genoeg ruimte voor jou en die iemand anders.

Nou, Engels is geen probleem voor mij, Want Ik ben eigenlijk Engels. Mijn hele familie is Engels; Ik ben opgegroeid met het luisteren naar verschillende vormen van het Engelse accent. Natuurlijk zijn er meer specifieke die een beetje lastig worden. Hetzelfde met Amerikaans spul. Maar omdat we in Australië zo overspoeld worden met Amerikaanse cultuur, televisie, dit en de andere, kan iedereen in Australië een Amerikaans accent gebruiken. Het is gewoon een tweede natuur.

Het is grappig, hoewel, met films, omdat je een verscheidenheid aan elementen kunt opnemen, en soms kan dat voor je werken en soms denk ik dat het tegen je kan werken.

Ik denk altijd dat het echt ongelukkige aan de Australische filmindustrie is het gebrek aan momentum. En ik bedoel dit niet op een minachtende manier. Ik wil altijd dat het momentum krijgt, en ik vraag me af of dat mogelijk is.

Ik ben er nooit genoeg om echt bij te blijven met wat er gaande is in de Australische filmindustrie. Ik probeer er zoveel mogelijk deel van uit te maken.

Ik voel me veel comfortabeler in mijn 40s dan ik ooit was.

Ik probeer altijd zo origineel mogelijk te zijn.

Morgen heb ik een ander antwoord dan vandaag.

Ik ging door een periode waarin ik gewoon iedereen wilde slaan. Sindsdien heb ik veel therapie gehad en heb ik veel dingen bedacht.

Wat ik ben gaan leren is dat wat geweldig is aan kleine onafhankelijke films de intimiteit en de communicatie is die optreedt wanneer je ze maakt.

Veel mensen zullen me haten omdat ik dit zeg, maar een van mijn minst favoriete soorten muziek, of het soort muziek dat ik zo uit mijn systeem heb gekregen, is musicals.

Als ik naar een film ga, ben ik altijd blij als ik een acteur iets heb zien doen en ik besefte pas aan het einde van de film dat dat die persoon was. Daar hou ik van.

Ik ben opgegroeid met musicals. Ik heb zoveel musicals gedaan in mijn leven, dat ik ze uit mijn systeem heb gehaald. Maar ik zou zeker openstaan voor hen. Rocky Horror Show is een grote favoriet van mij.

Uiteindelijk is het meest uitdagende, altijd, om gewoon overtuigend te zijn

Die jachtscène was echt veeleisend. Ik heb een rib gebroken tijdens die scène. En toen werden alle scènes daarna behoorlijk uitdagend, gewoon ademen en lachen.

Je zou denken dat met tien super beroemde mensen in één film, het tien keer populairder of bekeken zal zijn, maar op een bepaald niveau, kunnen ze elkaar opheffen.

Ik ben in het verleden gevraagd om actie-georiënteerde films te maken en ze waren gewoon niet goed voor mij.

Ik heb het gevoel dat ik mijn beste werk doe als het allemaal op de pagina staat, en ik heb het gevoel dat het personage erg levendig is als ik het script lees en ik hoef geen dingen te maken en iets te proberen te verzamelen. Als ik dat moet doen, vertrouw ik niet helemaal wat ik doe.

Ik heb niet veel vrienden.

Ik denk dat wanneer mensen dingen onderdrukken, of dingen begraven, dat zich op allerlei manieren kan manifesteren.

Ik denk dat veel acteurs leuke rollen spelen en dan lui of lichtzinnig zijn. Dat kan ik gewoon niet doen.

Grappig genoeg, als je tegenwoordig naar mensen kijkt die Botox in hun gezicht stoppen en allerlei plastische chirurgie krijgen, kijken we naar hen en gaan, Ik kan zeggen dat je Botox hebt gehad. Ik kan zien dat je plastische chirurgie hebt gehad. Je ziet er echt vreemd uit. Maar niemand zegt iets. We accepteren gewoon dat ze er vreemd uitzien.

Ik zie films altijd als echte verhalen met echte mensen in echte situaties. Daarom worstel ik met het hele idee om iemand de 'good guy' of de 'bad guy' te noemen, omdat ik denk dat we allemaal het potentieel hebben om goede dingen te doen en allemaal het potentieel hebben om slechte dingen te doen.

Ik ben opgegroeid met een affiniteit voor katten. Ik hou van de manier waarop ze denken en werken.

Toen ik opgroeide, was ik een kind dat deed alsof ik een volwassene was.

Als ik uitgeput ben, fysiek en vooral emotioneel, kan ik niet zeggen wat goed is en ik kan niet zeggen wat slecht is en ik ben nutteloos.

De meerderheid van de mensen die zich bij de politie aansluiten, doet het om goede, morele redenen, maar dan zijn er de weinigen die er doorheen komen, waar je gaat, 'Whoa, wacht even. Wat doet die vent hier?'