Alan Rickman beroemde citaten

Ken je dat moment waarop je als kind een landschap schildert en, als je misschien onder de zeven bent of zoiets, de lucht gewoon een blauwe streep is over de bovenkant van het papier? En dan is er dat ietwat teleurstellende moment waarop de leraar je vertelt dat de hemel eigenlijk tussen alle takken naar beneden komt. En het is alsof het leven op dat moment verandert en veel ingewikkelder en een beetje saaier wordt, omdat het nogal vervelend is om de branches in te vullen.

Een van de meest, op een rare manier, bemoedigende dingen die een regisseur tegen een acteur kan zeggen - Ik weet dit als acteur - is wanneer je ze een vraag stelt, zeggen ze, ik weet het niet - omdat het betekent dat er ruimte is voor je om erachter te komen. En het betekent dat er een proces zal zijn.

Ik heb mijn leven nooit kunnen plannen. Ik loop van besluiteloosheid naar besluiteloosheid.

Het verschil tussen acteur en regisseur is simpel. De regisseur moet zijn paniek verbergen, de acteur niet.

Als ik 80 jaar oud ben en in mijn schommelstoel zit, lees ik Harry Potter. En mijn familie zal tegen me zeggen: 'na al die tijd? En Ik zal zeggen: 'altijd.

Talent is een toeval van genen - en een verantwoordelijkheid.

Wat interessant is aan het proces van acteren is hoe vaak je niet weet wat je doet.

Acteren raakt zenuwen waar je absoluut geen controle over hebt.

Als ik in Engeland uit het vliegtuig stap, voel ik me altijd ongeveer twee centimeter korter.

Ik voel me meer mezelf in Amerika. Ik kan daar achteruit, en ze hebben achtbaanparken.

Kon het leven maar een beetje teder zijn en kunst een beetje robuuster.

Ik praat nooit over 'Harry Potter' omdat ik denk dat dat kinderen zou beroven van iets dat privé voor hen is. Ik denk dat er te veel dingen worden uitgelegd, dus ik haat het om erover te praten.

Ik neem mijn werk serieus en de manier om dat te doen is om jezelf niet te serieus te nemen.

Het zou geweldig zijn om te denken dat de toekomst onbekend is en een beetje verrassend.

Actoren zijn agenten van verandering. Een film, een theaterstuk, een muziekstuk of een boek kan het verschil maken. Het kan de wereld veranderen.

Er is een stem in je die je vertelt wat je moet doen.

Ik denk dat er een verband is tussen absolute discipline en absolute vrijheid.

Als je een huis op een trampoline zou kunnen bouwen, zou dat me goed staan.

Als mij wordt gevraagd naar invloeden, zeg ik altijd dat Ik buig voor Fred Astaire, want als je naar hem kijkt die danst, kijk je nooit naar zijn ledematen, of wel? Kijk naar zijn centrum. Wat je nooit ziet zijn de uren werk die in de routines gingen, je ziet alleen de adembenemende geest en vrijheid.

Ik denk dat er in alles gelachen moet worden. Soms is het een dichtgeslagen deur, een taart in het gezicht of gewoon een erkenning van onze zwakheden.

Ik was zeven en ik herinner me dat ik een rol kreeg in een toneelstuk en dacht: Dit is spannend.

Ik veronderstel dat met goed schrijven en interessante personages, je dat vreselijk overmatig gebruikte woord kunt hebben: een reis.

Ik wist dat ik met Snape werkte als dubbel agent, en dat is een heel goede.

Ik ben net terug van de dubbing studio waar ik in een microfoon sprak als Severus Snape voor absoluut de laatste keer.

Acteurs zijn eigenlijk erg ondersteunend van elkaar.

Los Angeles is geen stad vol airheads. Er is veel prachtige energie daar.

Ik heb het gevoel dat als ik kon uitzoeken wat er op mijn eettafel staat, alles op zijn plaats zou vallen.

Ik ben vastbesloten om je verwachtingen te trotseren, bij elke beurt, en zelfs als je het niet leuk vindt wat er wordt gedaan, daag ik je uit om het oninteressant te vinden.

Marktkrachten leggen bepaalde regels op voordat een film daadwerkelijk gemaakt kan worden.

Acteren gaat over iets weggeven, jezelf overgeven aan de rol die je wordt gevraagd te spelen. Ik verstop me niet, vlucht niet of zoek geen anonimiteit. Ik behoud me het recht voor om geen rubberen stempel op mijn voorhoofd te hebben die zegt dat dit is wie ik ben. Want wie ik ben staat mensen in de weg die onschuldig kijken naar de rollen die ik speel.

Mijn definitie van smakelijk is misschien iets anders dan die van jou.

Op het scherm waren enkele flashback-opnamen van Daniel, Emma en Rupert van tien jaar geleden. Ze waren twaalf. Ik ben ook onlangs teruggekeerd uit New York, en terwijl ik daar was, zag ik Daniel zingen en dansen (briljant) op Broadway. Een leven lijkt in enkele minuten voorbij te zijn.

Als je het personage beoordeelt, kun je het niet spelen.

Ik heb altijd het gevoel dat als ik naar Edinburgh kom, ik in veel opzichten naar huis kom.

Als mensen willen weten wie ik ben, zit het allemaal in het werk.

Ik denk dat elke Engelse acteur nerveus is van een Newcastle accent.

Ik denk niet dat het juist is dat iedereen alles over mij weet.

Ik ben het personage dat je niet mag leuk vinden.

Het is een oude behoefte om verhalen te vertellen. Maar het verhaal heeft een geweldige verteller nodig. Bedankt voor alles, Jo.

Ik leef nog steeds het leven waar je thuis komt en de koelkast opent en er is een halve pot yoghurt en een half blikje platte Coca-Cola.

Ik wil in beide richtingen tegelijk zwemmen. Verlangen naar succes, falen van de rechtbank.

Ik bedoel, taal fascineert me toch, en verschillende woorden hebben verschillende energieën en je kunt de hele drive van een zin veranderen.

Ik heb een haat-liefde verhouding met witte zijde.

En het is een menselijke behoefte om verhalen verteld te worden. Hoe meer we worden geregeerd door idioten en geen controle hebben over ons lot, hoe meer we elkaar verhalen moeten vertellen over wie we zijn, waarom we zijn, waar we vandaan komen en wat mogelijk is.

Ik denk dat er verontrustende dingen gebeuren in Engeland - een echte apathie.

Maverick is een woord dat mij meer aanspreekt dan misfit. Maverick is actief, misfit is passief.

Rollen winnen prijzen, geen acteurs.

Ik heb vaak een hekel aan theater. Je denkt: 'ik moet vanavond weer de Mount Everest beklimmen.'Het theater is een enge plek om te zijn.

Drie kinderen zijn volwassen geworden sinds een telefoontje met Jo Rowling, die een kleine aanwijzing bevatte, me overtuigde dat er meer was om te Sneep dan een onveranderlijk kostuum, en dat hoewel slechts drie van de boeken op dat moment uit waren, ze het hele enorme maar delicate verhaal in de zekerste handen hield.

Engeland in de jaren '60 en' 70 was alles wat de geschiedenis heeft gezegd; het was fenomenaal opwindend, muzikaal.