Albert Claude beroemde citaten

Voor dit evenwicht dat nu in zicht is, laten we erop vertrouwen dat de mensheid, zoals het zich in de grootste perioden van haar verleden heeft voorgedaan, voor zichzelf een nieuwe ethische code zal vinden, gemeenschappelijk voor iedereen, Gemaakt van tolerantie, moed en geloof in de geest van de mensen.

Voor zover ik me herinner, zelfs jonger dan acht, heb ik me altijd laten leiden door de rede. Geen koude rede, maar datgene wat leidt tot de waarheid, tot het werkelijke en tot gezonde gerechtigheid.

De cel heeft gedurende de miljarden jaren van haar leven de aarde vele malen bedekt met haar substantie, manieren gevonden om zichzelf en haar omgeving te beheersen en haar overleving te verzekeren.

Gedurende meer dan twee miljard jaar is de cel, door de schijnbare verbeelding van haar eindeloze differentiaties en metamorfose, wat haar fundamentele fysiologische mechanismen betreft, één en dezelfde gebleven. Het is het leven zelf, en onze ware en verre voorouder.

Deze vertrouwdheid met een gerespecteerde arts en mijn waardering voor zijn werk, of de tragedie die ik ervoer met de lange, gekwelde pijn en dood van mijn moeder, zou me kunnen hebben beïnvloed om geneeskunde te willen studeren. Het was niet het geval.

Als we de prestaties van de mens in zijn meest geavanceerde inspanningen, in theorie en in de praktijk, onderzoeken, vinden we dat de cel dit alles al lang voor hem heeft gedaan, met grotere vindingrijkheid en veel grotere efficiëntie.

Ongetwijfeld zal de mens blijven wegen en meten, zichzelf zien groeien, en zijn universum om hem heen en met hem, volgens de steeds groeiende krachten van zijn werktuigen.

Want de oplossende krachten van onze wetenschappelijke instrumenten bepalen op een gegeven moment de grootte en de visie van ons universum, en van het beeld dat we dan van onszelf maken.

De mens is, evenals andere organismen, zo volmaakt op elkaar afgestemd dat hij, wakker of slapend, gemakkelijk kan vergeten dat hij een kolonie cellen in werking is en dat het de cellen zijn die door hem bereiken wat hij de illusie heeft zichzelf te bereiken.

Eens Ptolemaeus en Plato, gisteren Newton, vandaag Einstein, en morgen nieuwe religies, nieuwe overtuigingen en nieuwe dimensies.

Het zijn de cellen die tijdens ons leven onze wil om te leven en te overleven, te zoeken en te experimenteren en te worstelen in ons creëren en in stand houden.

Deze poging om celbestanddelen te isoleren zou een mislukking kunnen zijn geweest als ze waren vernietigd door de relatieve wreedheid van de gebruikte techniek. Maar dit is niet gebeurd.

Toen ik naar de universiteit ging, was de medische school de enige plaats waar men kon hopen de middelen te vinden om het leven, zijn aard, zijn oorsprong en zijn kwalen te bestuderen.

Is het absurd om je voor te stellen dat ons sociale gedrag, van amoebe tot mens, ook wordt gepland en gedicteerd, vanuit opgeslagen informatie, door de cellen? En dat de tijd is gekomen dat de mensen de taak worden toevertrouwd om, door heldhaftige inspanningen, leven te brengen in andere werelden?

We kennen de wetten van vallen en opstaan, van grote getallen en waarschijnlijkheden. We weten dat deze wetten deel uitmaken van het wiskundige en mechanische weefsel van het universum, en dat ze ook een rol spelen in biologische processen. Maar, in naam van de experimentele methode en uit onze slechte kennis, hebben we echt het recht om te beweren dat alles toevallig gebeurt, met uitsluiting van alle andere mogelijkheden?

Tot 1930 of zo mochten biologen in de situatie van astronomen en astrofysici de objecten van hun belang zien, maar ze niet aanraken; de cel was even ver van ons verwijderd als de sterren en sterrenstelsels van hen.

Het leven, deze anti-entropie, onophoudelijk herladen met energie, is een opklimmende kracht, naar orde te midden van chaos, naar licht, te midden van de duisternis van het onbepaalde, naar de mystieke droom van de liefde, tussen het vuur dat zichzelf verslindt en de stilte van de kou.

Ik herinner me nog levendig mijn studententijd, uren doorbrengen bij de lichtmicroscoop, eindeloos de micrometrische schroef draaien en staren naar de wazige grens die de mysterieuze grondsubstantie verborgen hield waar de geheime mechanismen van het celleven gevonden konden worden.

Ik vertelde hem dat Voor een moderne wetenschapper, die experimenteel onderzoek doet, het minste dat gezegd kan worden, is dat we het niet weten. Maar ik vond dat zo ' n negatief antwoord slechts een deel van de waarheid was. Ik vertelde hem dat in dit universum waarin we leven, grenzeloos in de ruimte, oneindig in opgeslagen energie en, wie weet, onbeperkt in de tijd, het adequate en positieve antwoord, volgens mijn overtuiging, is dat dit universum ook oneindige mogelijkheden kan bezitten.

Als ik 25 jaar later terugkijk, kan ik zeggen dat de feiten veel beter zijn geweest dan de dromen. In de lange loop van het celleven op deze aarde bleef het, voor onze leeftijd voor onze generatie, om het volledige eigendom van onze erfenis te ontvangen.

Kleine lichamen, ongeveer een halve micron in diameter, en later aangeduid onder de naam 'mitochondriën' werden al in 1894 onder de lichtmicroscoop gedetecteerd.