Bryan Fuller beroemde citaten

Op de middelbare school las ik veel van Stephen King, wiens Americana benadering van schrijven vaak ging over "the terror next door" en tegelijkertijd las ik veel van Clive Barker, die aan de andere kant van de horror pendulum stond: verraderlijk en verontrustend psychologisch. Ik vond het fascinerend hoe deze twee auteurs vanuit twee totaal verschillende perspectieven naar horror kwamen.

Als een onzekere schrijver, zal ik een scène afmaken en me zorgen maken dat er een betere versie van is. Of het kan op een of andere manier verhoogd worden.

Ik ben nooit zo iemand geweest die zei: 'Ik wil dat iemand iets tegen zijn aard doet om me te prikkelen. Dat houdt nooit enige interesse in. En Ik wil altijd dat mensen zijn wie ze zijn en als ze niet zijn wie ze zijn, heb ik het gevoel dat het vals is en daarom minder gemakkelijk om verbinding mee te maken. Ik heb ze niet nodig om te kussen of om fysieke intimiteit te tonen. Ik denk dat dat bijna te duidelijk wordt. Ik speel graag in het suggestieve.

Ik eet alleen vlees, als ik naar een leuk restaurant Ga en er is een uitzonderlijk gerecht, of als ik bij iemand thuis ben voor een diner, eet ik wat er voor me is. Anders eet ik niets dat rondloopt en een gezicht heeft.

Ik had altijd al van horrorfilms gehouden, dus ik wilde iets in het horrorgenre doen, maar wilde dat het tegelijkertijd lief en charmant was. Want er is een verschil tussen het kijken naar horror, waar je het achter je kunt laten, en het schrijven van horror, waar je maandenlang in moet leven.

Iedereen die in staat is om vreselijke dingen te doen, je wilt ze niet in de wereld, maar je kunt het niet helpen, maar respecteer hun vindingrijkheid en hun savvy en hun intelligentie als ze gaan over hun lafhartige daden.

Televisieproductie is krankzinnig. Er zijn zoveel bewegende delen en vliegende stukken en je bent wanhopig om het samenhangend en artistiek te maken en iets te zeggen te hebben over de menselijke conditie die voelt alsof het waarde heeft voor zijn bestaan.

Het zou pathologisch narcisme zijn om aan te nemen dat die persoon moest leven zoals ik leef.

Het idee om te suggereren dat Hannibal Lecter - in het boek heeft hij een zesde vinger en rode ogen, en dus is er een duivelse in Thomas Harris' presentatie - dus het voelde alsof het volledig eerlijk en geschikt was voor het personage. En we praten vaak in de schrijverskamer, " Oké, er is de Hannibal als de duivel uitleg van dat plotpunt, maar we moeten dat ook gronden in een realiteit die verantwoording aflegt aan de fysica van het vertellen van verhalen."

Relaties zijn nu off-kilter.

Als horrorfilmfan was ik erg geobsedeerd door horrorfilms. Nog steeds. Ik hou van het genre. Horrorfilms zijn opera en dat zijn ze ook... in plaats van consumptie die de jonge geliefden doodt, is het Jason Voorhees of Michael Myers. Het is wanneer de inzet het grootst is in een verhaal: of iemand gaat leven of sterven. In zekere zin houdt het gewoon een spiegel voor het leven.

Je kunt de intelligentie van een hond niet meten door hem een verbale test te geven omdat het niet op hun schaal staat, maar dat betekent niet dat ze geen intelligente wezens zijn.

Een van de dingen waar ik altijd aan denk is de emotionele verfijning van dieren en hoeveel we leren over de emotionele verfijning van dieren. Als je een varken eet, eet je in wezen het equivalent van een vierjarig mens.

Ik ben niet altijd succesvol, maar ik neem mijn werk als verhalenverteller heel serieus en wil ervoor zorgen dat het publiek net zoveel plezier heeft als ik het maak.

Ik ben altijd op zoek naar het idee in een scène of de filosofie die een scène de moeite waard maakt om te bestaan buiten de expositie.

Ras doet er totaal toe. Race verandert je gezichtspunt volledig. Het is een andere ervaring.

Ik vind het geweldig dat India dolfijnen niet-menselijke mensen heeft verklaard met alle wetten die van toepassing zijn op mensen. Ik ben gefascineerd door de vreemdheid daarvan.

Ik ging naar school om psychiater te worden. Daar ging ik naartoe totdat ik een leraar-student conferentie had met een van mijn leraren en er waren filmschool pamfletten, en hij zei: "Je hoort hier niet thuis. Uitstappen. Ga naar de filmschool."

Terugkijkend is het grappig hoe de lichtere gezinsvriendelijke versie van deze klassieke Universal-filmmonsters die in The Munsters werden satiriseerd, me verleidde als een toegangsdrug naar het genre.

Voor Hannibal gaat het echt om eten als kunst en ook om Hannibals specifieke merk van kunst. En ik denk dat ik een beetje een foodie ben.

Eten is leven. Eten is ook erg sensueel, en in het duwen van madeliefjes, taart die het leven weerspiegelt en een man die losgekoppeld was van de levenden maar de doden weer tot leven kon brengen als taartenmaker voelde het alsof ik de symboliek van voedsel als leven kreeg.

Ik denk dat Eddie Izzard een van de slimste geesten van onze generatie is. Ik zie hem niet zozeer als een komiek als als een filosoof. Ik hoop dat ik met hem aan alles kan werken tot ik sterf, want ik denk dat hij een geweldige geest heeft en een zeer getalenteerd acteur is.

Silence of the Lambs is een fantastische film. Het is een horrorfilm, en het is een ongelooflijk goed verteld film die over point of view gaat op zo ' n unieke manier. De manier waarop die film wordt opgenomen, de manier waarop de ogen zo dicht bij elkaar staan, zo niet rechtstreeks in de camera, verraadt een intimiteit met de personages en het publiek.

Ik denk dat omdat het een zeer goed verzadigd verhaal is,een aflevering van Justified in Hannibal, en we hebben het allemaal gehoord in een of ander kader van een verhaal, we de stedelijke legende hebben gehoord van wakker worden in een badkuip met een nier die ontbreekt. Het voelde alsof als we een orgaanoogstverhaal vertellen, het ECHT ging om het snel verkopen van de iconografie van een orgaanoogstverhaal, en dat dan te kunnen maskeren als een perfecte manier voor Hannibal Lecter om te gaan winkelen voor zijn menu.

Een arme blanke vrouw uit het zuiden is anders dan een arme zwarte vrouw uit het zuiden, en heeft een heel andere ervaring.

Als je het bloed ziet, dan is er een gemakkelijke associatie van het geweld. Het geweld dat gebeurt als er geen bloed is, is eigenlijk veel subversiever en verontrustender.

Eten is kunst, geloof ik. Als je een levend wezen gaat dienen, moet je dat levende wezen eren met een soort zorg en gedachte en voorbereiding om het nemen van dat leven op de een of andere manier te rationaliseren.

Ik, als schrijver, kan heel duidelijk zijn dat ik een werk van verhoogde fictie schrijf, in tegenstelling tot het documenteren van vreselijke dingen die elke dag in de wereld gebeuren. Waar ik geen interesse in heb.

Horrorfilms zijn voor mij altijd al erg populair geweest. Ik krab altijd mijn hoofd bij de belediging van mensen. Als je ze niet krijgt en je vindt ze niet leuk, kijk dan niet naar ze.

Als je gewoon hamburger aan het malen bent bij McDonald ' s, zie ik dat als een beetje een belediging voor levende wezens. Je eert het leven niet echt.

Als dierenliefhebber en als een soms vleeseter, heb ik zoveel gelezen over de emotionele verfijning van varkens en koeien en schapen dat ik wel twee keer nadenk als ik ze nog steeds af en toe eet.

Als ik thuis ben en ik mijn eigen eten bereid, is het allemaal glutenvrij, of vis en het is gezond, maar als ik naar het huis van iemand anders ga, eet ik wat ze voor me zetten omdat ik geen klootzak wil zijn.

Het is heel interessant om de grens tussen het eten van mensen en het eten van dieren te vervagen, omdat ik denk dat mensen meer moeten nadenken over wat ze in hun lichaam stoppen, of het nu voedingskundig of filosofisch is.

Ik hou zoveel van dieren, en heb een groot respect voor hen emotioneel en intellectueel, omdat ze zo anders zijn dan mensen.

Alles wat er in een show gebeurt is een plot-uitvinding omdat dat gewoon verhalen vertelt.

Er zijn meestal een paar mensen die zeggen: "zeg... hoe zou dat eruit zien op ons kanaal?"Interesse kan worden geuit zonder direct interesse te uiten.

Dat is gewoon dat ik dat bovennatuurlijke hulpmiddel wil om een verhaal te vertellen en ook niet beperkt wil worden door de realiteit, met hoe we een verhaal vertellen, omdat we een verhoogde realiteit zijn op Hannibal. Er is een grotere dan levenskwaliteit aan het vertellen van verhalen als het in bijzonderheden komt. Ik hou van het idee om de realiteit te kunnen negeren, afhankelijk van of we het kunnen verkopen als onderdeel van het verhaal.

Ik hou van het bovennatuurlijke in storytelling. The Twilight Zone was een enorme invloed op mij, in termen van schrijven en verhalen vertellen, waar je niet beperkt bent tot de parameters van de werkelijkheid om je verhaal te vertellen.

We denken pas echt, diep na over wat ons leven is als we geconfronteerd worden met sterfelijkheid op een bepaald niveau.

Toen ik opgroeide, waren er veel begrafenissen die ik bijwoonde, en de volwassenen bij de begrafenissen deden hun uiterste best om ervoor te zorgen dat ik niet getraumatiseerd of overdreven depressief was door hen. Dus de dood is altijd een viering van het leven voor mij, en het is ook enorm dramatisch.

We hebben deze wilde levenservaring die vol zit met fantastische minutiae en banale, enorme gebeurtenissen tegelijkertijd. Toch krimpt alles in de schaduw van de dood. Het is moeilijk om te discussiëren met de dood als een game-changer.

Jullie zijn wat jullie aanbidden. Daar is iets zo waar aan, met hoe we als cultuur in Amerika opereren. Mensen geloven in een grote verscheidenheid van dingen, en zelden geloven in hetzelfde. Het geeft ons de gelegenheid om een gesprek te voeren: Wat is geloof? Wat is geloof? Wat is jouw persoonlijke verantwoordelijkheid voor hoe jij jezelf ziet in het grotere schema van het universum, en het leven, en jouw bijdrage daaraan?

Hannibal is een seculier verhaal, ook al dansen we een paar keer op het bovennatuurlijke in de show, en je zou kunnen zeggen dat we onze teen in een paar gevallen hebben gedompeld.

Ons idee voor Hannibal Lecter is dat hij erg reactionair is-hij is iemand die zich heel goed kan aanpassen aan de omstandigheden.

We kijken naar veel raceauto ' s als inspiratie voor onze ruimteschepen. Het is prachtig. Het is surrealistisch. Ik wilde geen schrijver worden. Ik wilde een Star Trek schrijver worden, dus om een nieuwe versie van de show te kunnen maken met nieuwe personages en een heel nieuw avontuur en een hele nieuwe manier om verhalen te vertellen die je niet hebt kunnen vertellen op Star Trek is eervol en het is een droom die uitkomt. Dat is moeilijk te verwoorden.

Ik denk dat het progressieve publiek dat van Star Trek houdt, blij zal zijn dat we die traditie voortzetten als progressief en allesomvattend. Star Trek is niet per se een universum waar ik veel godslastering wil horen.

Jezus Christus, 2000 jaar oud en enige verandering, is een relatief "nieuwe" god van de oudere god categorie - en heeft het heel goed gedaan voor zichzelf, in termen van aanbidding.

Als het waar is dat als je ergens in gelooft, je het manifesteert, zijn er veel Jezus Christus ' s in het universum, omdat er veel verschillende culturele interpretaties van Jezus zijn.

We werden allemaal geïnspireerd door hem als acteur en zijn iconografie en dachten, als we iemand als Laurence Fishburne krijgen, kunnen we een veel meer geavanceerde, gecompliceerde versie van Jack Crawford vertellen dan we eerder hadden gezien als deze grote en in-charge en in-control man, die onwrikbaar is.

Molly Shannon zo ' n interessante actrice die kwetsbaarheid en gevaar tegelijkertijd portretteert, omdat ze broos lijkt in die rol.