Bob Cousy beroemde citaten

Sport creëert een band tussen comtemporaries die een leven lang duurt. Het geeft je leven ook structuur, discipline en een oprechte, oprechte, pure vervulling die weinig andere gebieden van inspanning bieden.

Bob Brannum was mijn lijfwacht op het veld. Hij was 6'-6 en gebouwd als een bulldog.

Doe je best als niemand kijkt.

Indiana krijgt de eer voor het hebben van de meest fanatieke basketbalfans in de Unie, maar Maine is een zeer, zeer actieve basketbalstaat.

Kerner besloot mijn rechten te ruilen voor de Chicago Stags, wat beter klonk voor mij dan Tri-Cities, maar de Stags sloegen bijna onmiddellijk op.

Het duurde ook niet lang voordat ik besloot dat Tri-Cities niet voor mij was, en dat ik er niet heen zou gaan om basketbal te spelen.

Ik won het City scoring championship als senior.

Ik was de originele sociaal verdorven verlegen ghetto kid.

Ik had zes jaar frustratie doorstaan, dus ik denk dat het winnen meer voor me betekende dan de meeste anderen in het team.

Ik werd letterlijk verzonnen in Frankrijk en geboren ongeveer zes maanden nadat de boot landde op Ellis Island. Dit was het hart van de depressie. De eerste 12 jaar van mijn leven leefden we in een verschrikkelijk getto aan de East River.

Mijn grootste overwinning was het krijgen van het maaltijdgeld van $5 naar $7.

We hadden een sterke relatie met Walter Brown, en vonden dat hij de beste eigenaar in de competitie was.

Tegenwoordig lach ik vriendelijk om de gevechten die ik in NBA-wedstrijden zie. Er zijn geen gebroken neuzen of zwarte ogen, wat heel vaak gebeurde toen ik speelde.

In welke sport of gebied van inspanning u ook geïnteresseerd bent, u moet doen wat nodig is om uw door God gegeven talent te complimenteren met de juiste mentale voorbereiding om "het beste dat u kunt" te doen."Het criterium moet zijn om je potentieel volledig te benutten in plaats van tegen elke prijs te winnen. Wat kan iemand meer van je vragen dan de beste te zijn die je kunt?

Er waren rellen in zowat elke wedstrijd die we met Syracuse speelden.

In die tijd had elk klein stadje een sportschool, en als het meer dan 2.000 zitplaatsen had, zouden we geïnteresseerd zijn om er in te spelen.

Ik heb ooit gehoord dat Paul Seymour zei dat hij net zo veel als het winnen van een NBA kampioenschap, hij zou graag zien dat de Celtics een wedstrijd verliezen nadat Auerbach de sigaar naar buiten bracht zodat hij naar Arnold kon gaan en de sigaar in zijn gezicht kon stoppen.

Maar om eerlijk te zijn, ook voor het idee van blijvend succes, moet je ook kansen benutten.

Elke atleet staat op en vertelt de wereld hoe gelukkig hij is. Maar ik heb het gevoel dat ik misschien wel de gelukkigste van allemaal ben in termen van timing en op het juiste moment op de juiste plaats zijn-ook al werd me de afgelopen 30 jaar verteld dat ik 20 jaar te vroeg geboren was, om voor de hand liggende redenen.

De MVP award was zeer bevredigend in termen van persoonlijke prestaties, maar het kampioenschap was het belangrijkste van allemaal.

Doe je best als niemand kijkt. Als je dat doet, kun je succesvol zijn in alles waar je aan denkt.

Maar als coach wilde ik voorkomen dat het te ingewikkeld werd.

Cooper was mijn road roommate, en toevallig ook de eerste Afro-Amerikaanse speler die door een National Basketball Association team werd opgesteld.

Frans was mijn eerste taal.

Ik ben opgegroeid in het hart van de depressie.

Mijn familie was arm, mijn vader reed een taxi voor de kost, maar we voelden ons normaal omdat iedereen in dezelfde boot zat.

Dat leek het geval te zijn met de meeste teams in de kleinere steden - de fans waren meer hondsdolle en ze wilden letterlijk de oppositie doden.

Russell kwam in December 1956 bij het team, na de Olympische Spelen.

Ras was geen probleem. Mijn familie was Frans, maar Yorkville was een smeltkroes van rassen en culturen.

Mensen doden al sinds de tijd van Adam en Eva vanwege raciale verschillen, maar in dit land is racisme vooral gericht op Afro-Amerikanen.

We speelden elke avond. Soms bleven we overnachten na een wedstrijd, maar meestal reden we door naar onze volgende bestemming.

We gingen op straat, speelden stickball en deden alles wat andere kinderen deden.

We woonden in Yorkville tot 1940, toen we verhuisden naar de wijk St.Albans in Queens.

De NBA was toen niet zo belangrijk, dus het stond niet echt in mijn carrièreplannen.

Ik dribbelde met het uur met mijn linkerhand toen ik jong was. Ik had geen volledige controle, maar ik kon de bal heen en weer bewegen van de ene hand naar de andere zonder de cadans van mijn dribbel te breken. Ik dribbelde niet achter mijn rug om Of zette trucjes op, maar ik legde de basis ervoor.

We woonden in Yorkville, dat aan de oostkant van Manhattan ligt. Het is verder naar het oosten dan Hell ' S Kitchen, en toen was het het soort plek waar de kakkerlakken en kakkerlakken groot genoeg waren om kleine kinderen mee te nemen.

We speelden een up-tempo, transition-stijl van het spel op Boston College ... zeer vergelijkbaar met wat we deden toen ik voor Arnold speelde.

Je moet onthouden dat coaching toen niet geavanceerd was - je had niet de kampen, klinieken en alle technische vooruitgang die vandaag beschikbaar zijn - dus vanuit dat standpunt was het spelen met een gips op mijn arm een gelukkige gebeurtenis in mijn leven.