Tahereh Mafi beroemde citaten

Het enige wat ik ooit wilde was een ander mens aanraken, niet alleen met mijn handen, maar ook met mijn hart.

Ik wil deze concrete wereld in de vergetelheid slaan. Ik wil groter, beter, sterker zijn. Ik wil de vogel zijn die wegvliegt.

Marteling is geen marteling wanneer er enige hoop op verlichting is.

Ik kan doen wat ik wil. Wees met wie Ik wil. En het zal mijn keuze zijn.

Ik bracht mijn leven door gevouwen tussen de pagina ' s van boeken. Bij gebrek aan menselijke relaties vormde ik banden met papieren personages. Ik leefde liefde en verlies door verhalen die in de geschiedenis waren verweven; ik ervoer adolescentie door associatie. Mijn wereld is een verweven web van woorden, die ledematen aan ledematen vastbinden, botten aan spieren, gedachten en beelden allemaal samen. Ik ben een wezen dat bestaat uit letters, een personage gecreëerd door zinnen, een verzinsel van verbeelding gevormd door fictie.

Ik loop graag een boekwinkel binnen. Het is alsof al mijn vrienden op de planken zitten, met hun pagina ' s naar me zwaaien.

Ik bracht mijn leven door gevouwen tussen de pagina ' s van boeken. Bij gebrek aan menselijke relaties vormde ik banden met papieren personages.

Regendruppels zijn mijn enige herinnering dat wolken een hartslag hebben. Dat ik er ook een heb.

De woorden worden makkelijker op het moment dat je stopt met ze te vrezen.

Hoop is een zak van mogelijkheden. Ik houd het in mijn hand.

Boeken worden gemakkelijk vernietigd. Maar woorden zullen leven zolang mensen ze zich kunnen herinneren.

Hoop. Het is als een druppel honing, een veld met tulpen die bloeien in de lente. Het is een frisse regen, een gefluisterde belofte, een wolkenloze hemel, het perfecte leesteken aan het einde van een zin. En het is het enige in de wereld dat me boven water houdt.

Alleen een idioot zou vertrouwen op de energie van een boon of een blad om de hele dag wakker te blijven.

Waarom slapen als er boeken zijn om te lezen?

En soms vraag ik me af waarom ik erop sta om mezelf in leven te houden.

Ik vraag me af hoeveel fouten ik nog moet maken voordat dingen eindelijk op hun plaats vallen. Als ze dat ooit willen.

Vriendschap is niet iets wat ik ooit heb meegemaakt. Niet als kind en niet zoals ik nu ben.

Fun fact #1 over granaatappels: granaatappels zijn geweldig.Fun fact # 2: granaatappels zijn als kleine explosies van geweldig in je mond.Fun fact # 3: veel mensen denken dat je de zaden van een granaatappel niet mag eten - maar dat is niet waar, mensen die je vertellen dat ze leugenaars zijn, en ze weten niets over het leven, en ze moeten nooit worden vertrouwd.

Mijn woorden dragen geen parachutes als ze uit mijn mond vallen.

Een handvol letters maakt niet altijd een woord, liefje.

Soms is een boek geen hartverscheurend werk van duizelingwekkend Genie. Soms is het het enige verhaal dat je kunt vertellen.

In een wereld waar er zoveel te rouwen is en zo weinig goed om mee te nemen? Ik rouw nergens om. Ik neem alles.

Het is warme regen en vochtige dagen en kapotte thermostaten. Het is schreeuwen en razende stoommachines en je kleren uit willen trekken om een briesje te voelen. Het is het soort kus dat je laat beseffen dat zuurstof overschat is.

Hoop zal je hart opnieuw breken.

Mijn geest is een pakhuis van zorgvuldig georganiseerde menselijke emoties. Ik sluit de dingen op die mij niet dienen.

En we zijn aanhalingstekens, omgekeerd en ondersteboven, die aan elkaar vastklampen aan het einde van deze levenslange gevangenisstraf. Gevangen door levens die we niet hebben gekozen.

De maan is een trouwe metgezel. Het gaat nooit weg. Het is er altijd, kijkend, standvastig, ons kennend in onze lichte en donkere momenten, voor altijd veranderend net zoals wij dat doen. Elke dag is het een andere versie van zichzelf. Soms zwak en zwak, soms sterk en vol licht. De maan begrijpt wat het betekent om mens te zijn. Onzeker. Alleen. Gebrand door imperfecties.

Je bent humeurig. Het is altijd stil, Kenji.ga slapen, Kenji.Niemand wil je naakt zien, Kenji."als ik weet dat er duizenden mensen zijn die me graag naakt willen zien."

Ik wil de vriend zijn waar je hopeloos verliefd op wordt. Degene die je in je armen en in je bed neemt en in de privéwereld die je gevangen houdt in je hoofd. Ik wil zo ' n vriend zijn. Degene die de dingen die je zegt zal onthouden, evenals de vorm van je lippen als je ze zegt. Ik wil elke kromming kennen, elke sproet, elke rilling van je lichaam. Ik wil weten waar ik je moet aanraken, Ik wil weten hoe ik je moet aanraken. Ik wil je overtuigen om een glimlach speciaal voor mij te ontwerpen. Ja, Ik wil je vriend zijn. Ik wil je beste vriend van de hele wereld zijn.

Ik ben zuurstof en hij wil graag ademen.

Op de donkerste dagen moet je op zoek naar een plek van helderheid, op de koudste dagen moet je op zoek gaan naar een plek van warmte; op de somberste dagen moet je je ogen vooruit en omhoog houden en op de droevigste dagen moet je ze open laten om ze te laten huilen. Om ze vervolgens te laten drogen. Om ze de kans te geven om de pijn weg te wassen om weer fris en helder te zien.

Het is het soort kus dat sterren inspireert om in de lucht te klimmen en de wereld te verlichten.

Ik hou van je zoals je bent.

Ik heb een hart, zegt de wetenschap, maar ik ben een monster, zegt de maatschappij.

Meisjes praten altijd over elektriciteit in hun romance, maar niemand is te blij om daadwerkelijk geëlektrocuteerd te worden, blijkbaar. Verdomd verwarrend, is wat het is.

Hoop in deze wereld bloedt uit de loop van een geweer.

Mensen realiseren zich zelden dat ze leugens vertellen met hun lippen en waarheden met hun ogen de hele tijd.

Ik stop voorzichtigheid in mijn zak en hoop dat ik het kan bereiken als het nodig is.

Ik ben gaan geloven dat de gevaarlijkste man ter wereld degene is die geen berouw voelt. Degene die zich nooit verontschuldigt en daarom geen vergeving zoekt. Want uiteindelijk zijn het onze emoties die ons week maken, niet onze acties.

Zijn handen houden mijn wangen vast, en hij trekt zich terug om me in de ogen te kijken en zijn borst zweeft en hij zegt: "Ik denk", zegt hij, "mijn hart gaat exploderen", en ik wens, meer dan ooit, dat ik wist hoe ik momenten als deze kon vastleggen en ze voor altijd opnieuw kon bezoeken. Omdat dit. Dit is alles.

Je verdient het om te leven. Je verdient het om te leven.

Mensen kunnen denken wat ze willen. Ik wil hun bevestiging niet.

De wereld is een puinhoop en Ik wil lachen omdat ik alleen maar kan denken hoe verschrikkelijk en mooi het is, dat onze ogen de waarheid vervagen als we het niet kunnen verdragen om het te zien.

We zijn Synoniemen, maar niet hetzelfde.

Synoniemen kennen elkaar als oude collega ' s, als een stel vrienden die samen de wereld hebben gezien. Ze wisselen verhalen uit, herinneren zich hun oorsprong en vergeten dat hoewel ze vergelijkbaar zijn, ze heel anders zijn, en hoewel ze een bepaalde reeks eigenschappen delen, de ene nooit de andere kan zijn. Omdat een rustige nacht niet hetzelfde is als een stille, een standvastige man niet hetzelfde is als een vaste, en een helder licht niet hetzelfde is als een briljante, omdat de manier waarop ze zich in een zin vastklampen alles verandert.

Ze zeggen dat er vogels waren die door de lucht vlogen als planes.It het lijkt vreemd dat een klein dier iets zo complex als menselijke techniek kan bereiken, maar de mogelijkheid is te verleidelijk om te negeren.

Ik voel me alsof ik opengespleten ben en gevuld met zonneschijn.

Ik ben een wezen dat bestaat uit letters, een personage gecreëerd door zinnen, een verzinsel van verbeelding gevormd door fictie.

Deze pen is mijn enige uitlaatklep, mijn enige stem, want Ik heb niemand anders om mee te praten, geen geest dan de mijne om in te verdrinken en alle reddingsboten zijn meegenomen en alle reddingsmiddelen zijn kapot en ik weet niet hoe ik moet zwemmen ik kan niet zwemmen ik kan niet zwemmen en het wordt zo moeilijk. Het wordt zo moeilijk. Het is alsof er een miljoen schreeuwen in mijn borst zitten ... maar ik moet ze allemaal binnen houden ... want wat heeft het voor zin om te schreeuwen als je nooit gehoord wordt en niemand me hier ooit zal horen. Niemand zal me ooit nog horen.

Zijn lippen worden zachter tot een glimlach die mijn ruggengraat uit elkaar scheurt. Hij herhaalt mijn naam alsof het woord hem amuseert. Vermaakt hem. Verrukt hem. In zeventien jaar heeft niemand mijn naam zo gezegd