Masiela Lusha beroemde citaten

Poëzie is een lyrische insinuatie. Vaak kust de melodische subtiliteit het onderbewustzijn.

Ik zou willen dat mijn boeken een instrument zijn om kinderen los te maken van de verwachtingen van poëzie, omdat het het kind moet bevrijden van zelfexpressie en verkenning.

Terwijl sommige moeders slaapliedjes zingen voor hun kinderen, las mijn moeder me gedichten voor. En tot op de dag van vandaag associeer ik mijn sterkste en meest aanhoudende gevoelens met woorden die lyrisch op een pagina zijn georganiseerd.

Ik zou veel liever zitten, verduisterd door onoplettendheid, en de sfeer en de stilte en dans tussen mensen bestuderen, maar vaak krijg ik dit voorrecht niet aangeboden. De noodzaak van isolatie en het streven naar aandacht is de enige tegenstrijdigheid die ik vind in het zijn van een schrijver en een actrice.

Hoewel ik als kind stil was, had ik deze weerstandloze passie in me-deze behoefte en honger om mijn eigen wereld te creëren. Poëzie vulde die leegte, en haar woorden voedden die vitale noodzaak van eigendom.

Er is een gecondenseerde zachtheid over het Albanese volk, en ik heb voorbeelden gezien van hun gastvrijheid. Albanees bloed stroomt door mijn aderen en ik ben er trots op mezelf Albanees te mogen noemen.

Mijn moeders enige wens was om een leven in Amerika te beginnen, want Amerika was de bakermat van elke belofte en kans.

Mijn kinderboeken zijn geschreven vanuit de overtuiging dat elk kind een talent en een passie heeft. Elk verhaal ontvouwt zich in een avontuur van het koesteren van dat vertrouwen tot een passie bloeit.

Ik vind het onze inherente plicht als een humane samenleving, boven elke immateriële verantwoordelijkheid, om te investeren in het potentieel, de passie en het vertrouwen van de kinderen van onze wereld.

Het is de show die blijft geven. Elke avond biedt het iets aan de samenleving, en het bood iets aan ieder van ons. Het bracht ons allemaal samen voor een leven lang.

Ieder van ons streeft ernaar een beter persoon te zijn; en als ik één ding van mezelf zou bijdragen, zou het mededogen zijn.

Onze natuur als gevoelige wezens is veel te complex om uit elkaar te breken, opnieuw te onderzoeken en opnieuw vorm te geven in een gedicht.

Wanneer het met een zuiver hart wordt nagestreefd, is acteren een volledig onbaatzuchtig beroep.

Acteren is geen verheven voorstelling; Het is gewoon de bron van transparant worden en bestaan. Acteren, vind ik, is de kunst om elke rauwe en eerlijke emotie naar de oppervlakte te schuimen. Op het moment dat een acteur doet alsof, verliest hij zijn publiek voor altijd.

Als ik onze wereld geen verlichting kan bieden, als ik onze generatie niet kan inspireren om zich bij mij aan te sluiten, dan voel ik me een complete verspilling van ruimte. Deze constante angst om me irrelevant te voelen in onze samenleving is de katalysator geweest achter al mijn inspanningen en passies zolang ik me kan herinneren.

Uiteindelijk zijn we allemaal op zoek naar ons thuis, die ene plek waar we thuishoren.