Robert Montgomery beroemde citaten

De zondvloed zal de geesten van de Hollywood lawn cemetery opheffen en ze zullen verdwijnen als ether in de nu dode lucht. Alle namen zullen worden gewist van de billboards en de theaters en de pieren en de tijdschriften en de monumenten. Je leeft volgens mythen van onsterfelijkheid, en je mythen zijn niet veilig.

Thuis, de plek van de aarde uiterst gezegend, een dierbaarder, zoeter plek dan al de rest.

De eenzame monnik die de wereld schudde uit de heidense slaap, toen het evangelie zijn uitdaging donderde van zijn onverschrokken lippen in pellen van waarheid.

Een moment is een machtig iets dat de verbeelding van de ziel te boven gaat; want daarin, hoewel we het niet traceren, hoeveel menigten van gevarieerd lot hoeveel van het leven, het leven niet kan zien, duwt voort naar de eeuwigheid!

Aarde, lucht en Oceaan, glorieuze drie.

De ziel die ernaar streeft,steekt zijn bron naar de berg, zoals de stromen vlak met hun bron meanderen.

Er is niets verschrikkelijks in de dood; Het is anders dan onze gewaden weg te werpen, en ' s nachts te slapen, zonder een adem om de rust te breken tot de dageraad.

Mijn advies aan u met betrekking tot applaus is dit: geniet ervan, maar geloof het nooit helemaal

Het spektakel van reclame creëert beelden van valse schoonheid zo zacht en zo onmogelijk te bereiken dat je van binnen pijn zult doen en zelfs nooit weet waar de pijn vandaan komt, en in alle foto ' s zijn de beroemde mensen nu al verloren en eenzaam begonnen te lijken.

Als je het geluk hebt om een succes te zijn, geniet dan in ieder geval van het applaus en de bewondering van het publiek. Maar geloof het nooit.

Luister je echt?.. of wacht je gewoon op je beurt om te praten?

Oh! huil niet dat onze schoonheid onder de vleugels van de tijd draagt; dat tijdperk verduistert het voorhoofd met zorgen die eens subliem werden opgeheven... Maar treur om het innerlijke wrak dat we voelen als grijze jaren vertrekken, en de uitwaaiende vingers van de tijd stelen jonge gevoelens uit het hart!

Een onweersbui!de welsprekendheid van de hemel, wanneer elke wolk uit zijn sluimer is verscheurd, Wie heeft niet stilgestaan onder zijn holle kreunen, en voelde almacht om zich heen geworpen? Met wat een somberheid verschijnt de ush’ringsscène! De bladeren alle shiv’ring met instinctieve angsten, het water krullen met een collega angst, een sluierende vurigheid rond de schepping verspreid, en, ten slotte, de zware regen terughoudend regen, met grote druppels patt’ring op de boom en bower,terwijl wizard vormt de buigende hemel vervormen,-alle markeren de komst van de thunder-storm!

Oh! nu om alleen te zijn, op een grote hoogte, waar de zwarte gordijnen van de hemel al het zicht schaduwen, en de opgezwollen wolken hun boezem zien botsen, terwijl vloot en ver de levende bliksemschichten flitsen... En zie de vurige pijlen vallen en stijgen, in duizelingwekkende achtervolging langs de rammelende hemel, - hoe roert de geest terwijl de echo ' s rollen, en God, in donder, schommelt van paal tot paal!

En jij, uitgestrekte oceaan! over het algemeen kunnen de ijzeren voeten van de tijd geen spoor van ruïne afdrukken.

Dus zeiden we tegen onszelf, als we antilichamen kunnen verwijderen van iemand die midden in een vreselijke afstoting zit, en die nieren kunnen redden, dan zouden we ze moeten kunnen verwijderen voor de operatie.

En daar is Londen!-- Engelands hart en ziel. Door de trotse stroom van haar beroemde Theems, circuleert ze door talloze landen en eilanden haar grootheid; glorieus regeert ze, tegelijkertijd het ontzag en de scepter van de wereld.

En jij, uitgestrekte oceaan! op wiens afschuwelijke gezicht De IJzeren voeten van de tijd geen spoor van verderf kunnen afdrukken, door de windslaap of door de stormvloeden, verheft Uwe Majesteit de geest naar de hemel.

O voor een zomer middag, wanneer licht en wind Sport op het gras, als rimpelingen o ' er een meer levend van frisheid! wanneer de volle ronde zon, met de glimlach van de Schepper op zijn gezicht, als een prins van glorie door het pad van de hemel loopt!gij uitgestrekte en altijd glorieuze hemel, die de aarde bedekt met uw majestueuze mantel...

Hoe vaak, wees getuige, bewaker van onze dagen!... De hemel besprenkelde o ' er met regenboogkleuren, alsof engelenvleugels daar gewantrouwd waren...

...maar wanneer de Geest spreekt,-of schoonheid uit de hemel daalt in mijn wezen, - wanneer ik hoor de storm-hymnen van de machtige oceaan rollen, of donder geluid, - de kampioen van de storm!dan voel ik afgunst voor onsterfelijke woorden, de stormloop van levende gedachten; o! dan verlang ik ernaar mijn gevoelens in onsterfelijke verzen te verstoppen, die de ongeboren tijd kunnen toedienen, en een verheven ziel te vertellen hoe ik een aanbidder van de natuur en van u heb geleefd!

Onder onze voeten stroomt een feeënpad, het gras glinstert nog steeds in de zomerbries, het donkere hout en verre kopjes verschijnen, en die eenzame stroom, op wiens schaakbord we overpeinzen, toen de middagstralen de kiezels deden schitteren, wordt weerspiegeld in de geest: hoewel overal om ons heen ratelende hoeven en brullende wielen zijn, wandelt het oog waar het hart zich verheugt te wonen.

...Hoe subliem op een tijd-blanch ' d klif te overpeinzen, en, terwijl de adelaar roemt in een zee van lucht, om zich te mengen met het toneel rond!- onderzoek de zon-warme hemel...

En nu, hoewel misschien verzacht door het corrigeren van de tijd, dank Ik u, Hemel! dat de rouwende wereld de verheffende hoop van de jeugd niet heeft verminderd, in de meer imposante zorgen van de man...

Zijn er geen uren van een onsterfelijke geboorte, - heldere bezoeken vanuit een zuiverder sfeer, die niet in taal kunnen leven? Is er geen stemming van glorie, wanneer de geest afgestemd op de hemel, uit dromen haar werelden kan scheppen?een€”

Oh! niemand is zo geabsorbeerd, dat hij geen zoete gedachten als muziek voelt die over de geest komen: wanneer gebed, het zuiverste wierook van een ziel, is opgestaan naar de troon van de hemel, is het hart verzacht, en de schaduwen die onze staat van verduisterd zijn verduisteren, glijden weg;...

Zeg, zorgzame man, die plicht ketent binnen de stadsmuren, te midden van de zwoegende menigte, hoe dankbaar speelt de frisse wind Oâ ' er uw ziekelijk voorhoofd, wanneer vrij om het veerkrachtige gras te betreden, - om de bomen te horen communiceren met de stormen, - om de stem van het water te vangen, stromend uit hun rotsachtige baarmoeder, en zingen als ze dwalen... De lente-uren zullen weer komen, en gevoelens rijzen op met Dauwe frisheid o ' er uw verwelkte hart.

Als over de stormachtige zee van menselijk leven varen we, totdat onze geankerde geesten rusten in de verre haven van de eeuwigheid,...

Waar een hart klopt in een menselijke borst, daar ben je aanwezig, en je kracht wordt aanbeden! En oh! aangezien allen één gemeenschappelijk ras zijn om te lopen, en één eeuwig doel om te bereiken, Moge uw voornaamste elke boezem warm toeschrijven met tedere sympathie en waarheid; moge de mens met de mens verbonden zijn in gemeenschap van ziel, totdat één enorme keten van liefde de wereld omhelst!

Een universele schoonheid kleedt de wereld, en één hart lijkt te kloppen voor de hele mensheid!