Dean Spade beroemde citaten

Macht is niet een kwestie van één dominant individu of instellingen, maar manifesteert zich in onderling verbonden, tegenstrijdige plaatsen waar regimes van kennis en praktijk circuleren en zich vestigen. Deze manier van begrijpen van de verspreiding van macht helpt ons te beseffen dat macht niet alleen gaat over bepaalde individuen die het doelwit zijn van de dood of uitsluiting door een heerser, maar in plaats daarvan over het creëren van normen die kwetsbaarheid en veiligheid verdelen.

Het punt voor mij is om relaties te creëren op basis van diepere en meer echte noties van vertrouwen. Zodat liefde niet wordt gedefinieerd door seksuele exclusiviteit, maar door daadwerkelijk respect, bezorgdheid, toewijding om met vriendelijke bedoelingen te handelen, verantwoording voor onze acties en een verlangen naar wederzijdse groei.

Laten we vriendelijk zijn voor onszelf en elkaar en fel als we onderdrukking bestrijden.

Laten we vriendelijk zijn voor onszelf en elkaar en fel als we onderdrukking bestrijden.

We moeten begrijpen dat in de context van de VS, waar ons rechtssysteem is gebaseerd op kolonistenkolonialisme, kapitalisme en blanke suprematie, veranderende wetten nooit voldoende de omstandigheden van schade en geweld zullen veranderen die onze bewegingen proberen te transformeren.

Het voelt alsof iedereen zijn hele hersenen en hart gebruikt om deze bijna onmogelijke dilemma ' s uit te zoeken over hoe we ons werk doen, met onze principes, in de huidige omstandigheden. En het voelt alsof het ding waarvan we weten dat het waar is over collectief werken - dat we samen betere ideeën hebben dan we individueel doen.

Een van de concepten die ik moeilijk kon illustreren was het concept dat administratieve systemen smalle categorieën van geslacht creëren en mensen ertoe dwingen om aan hun basisbehoeften te voldoen - wat ik "administratief geweld" noem."Ik had afbeeldingen van formulieren met geslachtsdozen en ID-kaarten met geslachtsmarkeringen, maar ik wilde ook een afbeelding die zou vastleggen hoe basisvoorzieningen zoals opvangcentra gescheiden zijn.

Ik betoog dat het een vergissing is voor transactivisten om onze middelen en aandacht te richten op het winnen van inclusie in wettelijke gelijkheidskaders, zoals antidiscriminatiewetten en wetten tegen haatmisdrijven, die geen verlichting zullen bieden van de levensverkortende omstandigheden waarmee trans-populaties worden geconfronteerd. Het winnen van wettelijke gelijkheid-het krijgen van de wet om ons te presenteren als slachtoffers van discriminatie die de staat zal beschermen - zal ons voortbestaan niet ondersteunen.

Het kiezen van een agenda die de apparaten van raciaal geweld ondersteunt, betaalt altijd beter.

Ik beweer niet dat we nooit juridische hervormingen als tactiek moeten gebruiken. In plaats daarvan vind ik dat het geen doel moet zijn.

We moeten experimenteren, falen en het opnieuw proberen, maar te beginnen met een kritiek op juridische hervormingen en een toewijding om de meest kwetsbaren te centreren, verwijdert ons van enkele van de meest voorkomende, voor de hand liggende valkuilen van neoliberale sociale bewegingsstrategieën.

Veel mensen die zich aangetrokken voelen tot het werken over racisme en transfobie zijn misschien nieuw om diep na te denken over kolonialisme en inheemse weerstand in hun Noord-Amerika.

Ik betoog dat wettelijke gelijkheid heeft gefaald verzetsbewegingen gericht op het transformeren van materiële omstandigheden van geweld, en dat trans activisten een beslist andere aanpak moeten nemen.

Wanneer we juridische hervormingswerkzaamheden benaderen, kunnen we vragen stellen als: zal dit daadwerkelijk verlichting bieden aan mensen die geconfronteerd worden met geweld of schade of zal het in de eerste plaats een symbolische verandering zijn? Zal dit onze kiesdistrict verdelen door alleen hulp te bieden aan mensen met bepaalde bevoorrechte statussen (zoals mensen met een legale immigratiestatus, mensen met een baan, getrouwde mensen, enz.).)?

Meer conservatief advocacy werk moedigt vaak portretten van transgenders aan als mensen die rechten verdienen. Verdiendheid komt natuurlijk overeen met nationale raciale, gender-en bekwaamheidsnormen.

Naast het aanmoedigen van ons om deel te nemen aan verhalen over "verdienstelijkheid" die grote delen van onze kiesdistricten als "onwaardig" bestempelen, moedigen juridische hervormingsstrategieën ons aan om schadelijke systemen te valoriseren die onze bewegingen zouden moeten proberen te ontmantelen.

De kritische rassentheorie biedt discriminatiekaders aan als manieren om racisme te begrijpen en uit te roeien. De focus op "discriminatie" als de manier om racisme in de VS te begrijpen, heeft ertoe geleid dat racisme wordt beschouwd als een kwestie van discriminerende bedoelingen - of iemand iemand opzettelijk buitenliet of iets schadelijks deed vanwege zijn bevooroordeelde gevoelens over iemands ras. Deze focus op individuele racisten met slechte ideeën verbergt de realiteit dat racisme bestaat overal waar omstandigheden van gerassiseerde verkeerde verdeling bestaan.

Gender gescheiden opvangcentra zijn ontoegankelijk voor veel transgenders, en trans vrouwen in het bijzonder worden vaak gedwongen om te kiezen tussen het gaan in een Mannenopvang waar ze geconfronteerd worden met enorm gevaar, of straat dakloos blijven en geconfronteerd worden met het geweld, intimidatie, arrestatie en blootstellingsrisico ' s daarvan.

Ik zie de concepten ruimtelijk in mijn hoofd. Ik zie de dozen en kooien en rasters waarin administratieve systemen vereisen dat mensen, dingen en informatie passen om leesbaar te zijn, gemaakt om te leven, of om dood en verlatenheid te vergemakkelijken.

Trans-activisme in de VS is meestal grassroots geweest, gericht op armoede en criminalisering, en vaak tegen de uitsluitende "mainstreaming" - threads in de homo-en lesbische politiek en feministische politiek.

Wetshervormingen in de VS, die ogenschijnlijk zijn ingevoerd om racisme te verbieden, zijn niet effectief gebleken omdat ze zich richten op slechte bedoelingen van individuen en de omstandigheden op bevolkingsniveau niet begrijpen.

De juridische doctrine die het tonen van bewijs van racistische bedoelingen en een smalle keten van oorzakelijke verbanden vereist, heeft het zeer moeilijk gemaakt om in de rechtbank te bewijzen dat een persoon of groep racisme ervaart omdat de normen te smal zijn en te gericht zijn op individuele bedoelingen.

Kritische rassentheorie biedt een kritiek op hoe de wet en bepaalde hervormingsstrategieën de werkelijke werking van levensverkortend staatsgeweld verkeerd begrijpen, en hoe dat een reeks hervormingen heeft geproduceerd die er niet in slagen om de materiële omstandigheden van blanke suprematie daadwerkelijk te transformeren. Deze kritiek richt onze aandacht op de omstandigheden die we willen transformeren.

Er zijn sterk verschillende, concurrerende modellen van hoe trans advocacy eruit ziet-degenen die proberen het pad te volgen dat is uitgezet door de meest zichtbare en goed gefinancierde Lesbische en homoseksuele rechtenorganisaties in de VS en degenen die grassroots strategieën proberen te gebruiken, kwesties van ras en armoede centraal stellen en schadelijke instellingen en omstandigheden willen ontmantelen om levenskansen te herverdelen.

Intellectuele tradities die voortkomen uit bevolkingsgroepen die altijd de constitutieve andere zijn geweest in de ontwikkeling van de behoorlijk vrije burger - inheemse volkeren, bevolkingsgroepen die fysiek of mentaal ongeschikt zijn, zwarte mensen, migranten, vrouwen, gevangenen - hebben altijd robuuste kritiek op de wat Dylan Rodriguez noemt "witte burgerlijke vrijheid" geproduceerd."