Sam Donaldson beroemde citaten

Ik werk liever met iemand die goed is in zijn werk, maar me niet leuk vindt, dan iemand die me leuk vindt, maar een ninny is.

De vragen doen geen schade. Alleen de antwoorden doen dat.

Persconferenties zijn de enige kans die het Amerikaanse publiek heeft om Ronald Reagan zijn geest te zien gebruiken.

En echt, de basis, denk ik, van het bereiken van enig succes in wat ik vandaag wil doen, komt van de druk van mijn moeder om me te laten lezen en iets van mezelf te maken vanuit het standpunt van een opleiding.

Toen ik naar de universiteit ging, ging ik naar radio en televisie. Nu denk ik dat de meeste mensen denken dat dat een stap voor is op het weven van manden als hoofdvak op de universiteit, maar het was onderdeel van de journalistieke afdeling.

Er zat een beetje ham in me. En er zijn veel mensen die zeggen dat er veel ham in me zit.

Maar in 1941, op 8 December, nadat de Japanners Pearl Harbor hadden aangevallen, kocht mijn moeder een radio en luisterden we naar het oorlogsnieuws. Tot die tijd hadden we geen radio. Ik ben geboren in 1934, dus ik was zeven jaar oud.

En van een militaire school die me leerde dat om in de samenleving te passen, je niet zomaar alles kunt doen wat je verdomd goed wilt omdat het bij je past. En dat het veel beter is om met de winnaars te zijn dan met de verliezers.

Het was spannend om op de radio te zijn. Niet iedereen was op de radio.

Je haalt echt het meeste uit suikermaïs als je de maïs van de stengel plukt en naar een pot kokend water haast. Hoe langer je wacht, hoe meer suiker je verliest. Maar als je het in het eerste half uur krijgt, is dat de zoetste maïs ooit.

Als je me stuurde om een taartbakwedstrijd te verslaan op Moederdag, ga ik lieve oude moeder vragen waarom ze kunstmatige zoetstof gebruikte of de appels stal!

Ik was een typische boerenjongen. Ik hield van de boerderij. Ik heb genoten van de dingen die je doet op een boerderij, ga naar de afvoergracht en vis, en kijk naar de krabben en pluk een beetje katoen.

Ik ken niet veel mensen, zo er al zijn, die een rechte lijn naar succes hebben gehad. Ik bedoel, ze beginnen hier, ze werken hard, ze hebben wat nodig is, en ze gaan gewoon rechtstreeks naar de top over een aantal jaren. De meeste mensen krijgen een beetje mislukking.

Dus als ik de president behandel, probeer ik twee dingen te onthouden: ten eerste, als je het niet vraagt, kom je er niet achter; en ten tweede, de vragen doen geen schade. Alleen de antwoorden doen dat.

Pers . . . traditioneel staat hij aan de kant van autoriteit en het establishment.

Mijn persoonlijke mening is dat wapens mensen doden.

Laten we eerlijk zijn velen aan de politieke rechterzijde vinden dat deze President er niet bij hoort te zijn. Ze verzetten zich niet tegen hem vanwege zijn beleid en politieke opvattingen, maar vanwege wie hij is, een Afro-Amerikaan.

In 27 jaar verslaggeving vanuit Washington heb ik nog nooit een President horen toegeven dat hij een fout heeft gemaakt.

Ik zag een grote, rode, gedroogde strook die ik onmiddellijk duidelijk als bloed identificeerde. Ik heb verslag gedaan van de oorlog in Vietnam. Ik zag daar veel bloed.

De President is heel slim.

Ik ben geboren in El Paso, Texas, in het dichtstbijzijnde ziekenhuis bij de boerderij.

Als je een tegenslag hebt, en je doet het niet goed en dan overwin je het op de een of andere manier, het blijft altijd bij je. Je weet dat het weer kan gebeuren.

Noem me een opschepper, noem me arrogant. Mensen bij ABC (en elders) hebben me slechter genoemd. Maar als je de klus op de deadline moet klaren, bel je me.

Maar als jong kind heb ik nooit echt de ambitie gehad om boer te worden. Ik had nooit gedacht dat ik zou willen boeren, en Ik wil deze gewassen verbouwen. Ik wist niet wat ik wilde doen.

En op de verkiezingsnacht ging ik naar het stadhuis in El Paso, Texas om de verkiezingen te verslaan. In die tijd hadden we natuurlijk geen exit polls. Je wist niet wie de verkiezingen had gewonnen totdat ze de stemmen hadden geteld. Ik vond dat ook spannend.

Ik kwam niet voor het eerst in mijn leven ten oosten van de Mississippi tot ik 26 jaar oud was, maar ik wist het. Ik las tijdschriften, ik luisterde naar de radio, ik keek televisie. Ik wist dat er iets was en ik wilde er een deel van.

Het was pas eind jaren ' 70 dat veel mensen me kenden.

Mijn moeder gaf me een duwtje. Als ik haar niet had gehad, had ik misschien niet de druk gehad. Als ik niet naar de militaire school was gegaan, had ik misschien niet besloten om het programma te volgen. Misschien zou ik een bulldozer besturen, in plaats van verder te gaan en iets meer te doen.

Op sommige dagen sloeg de concurrentie me en ging ik naar huis met vreselijke gedachten, wilde me onder het bed verstoppen, depressief. Maar natuurlijk, in de nieuwssector, als je werkt aan een dagelijkse nieuwsuitzending, krijg je elke dag je overwinningen en Nederlagen.

Mijn moeder deed alles wat ze kon om me te beheersen, maar op haar veertiende stuurde ze me naar een militaire school.