Ryan White beroemde citaten

Mijn naam is Ryan White. Ik ben zestien jaar oud. Ik heb hemofilie en AIDS.

Door het gebrek aan voorlichting over AIDS omringden discriminatie, angst, paniek en leugens mij.

Financiële problemen waren zwaar voor ons, ook al had Mam een goede baan bij G. M.

Geruchten over niezen, kussen, tranen, zweet en speeksel dat AIDS verspreidde, zorgden ervoor dat mensen in paniek raakten.

Ik kwam oog in oog te staan met de dood op mijn dertiende.

Luisteren naar medische feiten was niet voldoende. Mensen wilden honderd procent garanties.

AIDS kan een gezin vernietigen als je het toelaat, maar gelukkig voor mijn zus en mij, heeft mama ons geleerd om door te gaan. Geef niet op, wees trots op wie je bent en heb nooit medelijden met jezelf.

De laatste tijd was mijn strijd tegen AIDS en de discriminatie eromheen.

De school waar ik naartoe ging zei dat ze geen richtlijnen hadden voor iemand met AIDS.

Ik werd bestempeld als een onruststoker, mijn moeder als een ongeschikte moeder, en ik was nergens welkom.

Het verlangen om naar een groter huis te verhuizen, om dagelijks levende AIDS te vermijden, en een droom om geaccepteerd te worden door een gemeenschap en school, werd mogelijk en een realiteit met een film over mijn leven, the Ryan White Story.

Mijn studies zijn belangrijk voor mij. Ik heb de eerrol onlangs gemaakt, met 2 A 's en 2 B' s.

Ik ben maar een van de kinderen, en dat allemaal omdat de studenten van Hamilton Heights High School naar de feiten luisterden, hun ouders en zichzelf onderwezen en in mij geloofden.

Ik geloof in mezelf als ik kijk ernaar uit om af te studeren aan Hamilton Heights High School in 1991.

Entertainers, atleten en sterren begonnen me te steunen.

Hoe konden deze mensen in het publieke oog niet bang voor mij zijn, maar mijn hele stad wel?

Op 17 December 1984 werd ik geopereerd om twee centimeter van mijn linkerlong te verwijderen als gevolg van longontsteking. Na twee uur operatie vertelden de artsen mijn moeder dat ik AIDS had.

Veel van mijn tijd werd besteed aan het zoeken, denken en plannen van mijn leven.

Ik bracht Kerstmis en de volgende dertig dagen door in het ziekenhuis.

Ik kreeg duizenden brieven van steun van over de hele wereld, allemaal omdat ik naar school wilde.

Uiteindelijk won ik het recht om naar school te gaan, maar het vooroordeel was er nog steeds.

Twee keer per week kreeg ik injecties of IV ' s van Factor VIII die het bloed stolden en het vervolgens afbrak.

Gezien zes maanden te leven en de vechter te zijn die ik ben, stelde ik hoge doelen voor mezelf.

Dit bracht de nieuwsmedia, TV-crews, interviews en talrijke publieke optredens met zich mee.

Mensen stonden op en gingen weg zodat ze niet bij me in de buurt hoefden te zitten.