Robert Bloch beroemde citaten

De man die glimlacht als er iets misgaat, heeft iemand bedacht om het de schuld te geven.

Ik denk dat we allemaal wel eens een beetje gek worden.

Ondanks mijn gruwelijke reputatie, heb ik echt het hart van een kleine jongen. Ik bewaar het in een potje op mijn bureau.

Vriendschap is als op jezelf Plassen: iedereen kan het zien, maar alleen jij krijgt het warme gevoel dat het met zich meebrengt.

Horror is het verwijderen van maskers.

Ik heb het hart van een kind. Ik bewaar het in een potje op mijn plank.

Een dwaze man zegt tegen een vrouw dat ze moet stoppen met praten, maar een wijze man zegt haar dat haar mond extreem mooi is als haar lippen gesloten zijn.

Zo veel voor de moderne wetenschap en haar prachtige ontdekkingen dat zo ongeveer alles je kan doden. Het leven is slechts een verhaaltje voor het slapengaan voor een lange, lange slaap.

We zijn allemaal niet zo gezond als we doen alsof.

Moeders zijn soms overdreven bezitterig, maar niet alle kinderen laten zich bezeten.

Mensen horen dat ik een horrorschrijver ben en ze denken dat ik een monster moet zijn, maar eigenlijk heb ik het hart van een klein kind - Ik bewaar het in een pot op mijn bureau.

Alles in deze business is logisch, omdat het een echt doel dient, een behoefte vervult die deel uitmaakt van het leven. Zelfs een enkele nagel, zoals deze, vervult een functie. Rijd het naar een cruciale plek en je kunt erop vertrouwen om een baan te doen, blijf het nog honderd jaar doen. Lang nadat we dood en weg zijn, wij allebei.

Ik heb niet zoveel plezier gehad sinds de ratten mijn zusje opaten.

Henderson zuchtte. Er was een tijd, dacht hij na, dat de komst van deze nacht iets betekende. Een duister Europa, kreunend van bijgelovige angst, wijdde deze Eva aan het grijnzende Onbekende. Een miljoen deuren waren ooit afgesloten voor de boze bezoekers, een miljoen gebeden mompelden, een miljoen kaarsen aangestoken. Er was iets majestueus aan het idee, dacht Henderson na.

Toen zag ze het daar - gewoon een gezicht, door de gordijnen glurend, in de lucht hangend als een masker. Een hoofddoek verborg het haar en de glazige ogen staarden onmenselijk, maar het was geen masker, het kon niet zijn. De huid was doodwit gepoederd en twee hectische vlekken rouge gecentreerd op de jukbeenderen. Het was geen masker. Het was het gezicht van een gekke oude vrouw. Maria begon te schreeuwen, en toen gingen de gordijnen verder uit elkaar en verscheen er een hand met een slagersmes in zijn hand. Het was het mes dat even later haar schreeuw afsneed. En haar hoofd.

Magie, dat is maar een label. Volkomen zinloos. Het was nog niet zo lang geleden dat mensen zeiden dat elektriciteit magie was.

Grappig hoe we het als vanzelfsprekend beschouwen dat we alles weten wat er te weten valt over een andere persoon, alleen maar omdat we ze vaak zien of vanwege een sterke emotionele band.

Zo waren meisjes.ze lachten altijd. Omdat het teven waren.

Ik draag altijd een pistool als ik naar de New York Public Library Ga. Ik heb die stenen leeuwen nooit vertrouwd.

Norman Bates hoorde het geluid en een schok ging door hem heen.

Ik had een probleem: werken of verhongeren. Dus ik dacht dat ik de twee zou combineren en besloot schrijver te worden.

Zeker, God schiep de man vóór de vrouw, maar aan de andere kant maak je altijd een ruwe schets voordat je het uiteindelijke meesterwerk maakt.