Derek Jacobi beroemde citaten

Echte mensen zijn vaak het moeilijkst om te spelen, mensen die je opnieuw creëert die echt hebben geleefd, omdat je moet voldoen aan de kennis van mensen over die personages.

We begonnen met filmen in 1993, slechts vier jaar na de val van het communisme. Het verschil in Boedapest in de afgelopen vijf jaar is opmerkelijk.

Je moet door de Hamlet hoop als een jonge acteur. Uw klassieke kwalificaties zijn gebaseerd op de kwaliteit van uw gehucht. En dan, als een oudere acteur, moet je door de Lear hoop komen. En ik nadert de lear hoop.

Reputatie is goed, maar je moet het blijven rechtvaardigen. In zekere zin maakt het het moeilijker omdat de verwachtingen van mensen van je hoger zijn. Je moet dus aan die verwachtingen voldoen. Of probeer die verwachtingen te overtreffen. Maar het wordt moeilijker naarmate de tijd vordert.

Het is vaak moeilijk om alles wat we hebben verworven, alle gemakken en vangnetten die het moderne leven ons biedt, af te werpen en te beseffen dat mensen in die dagen heel erg op het randje leefden - het leven was ongelooflijk moeilijk!

Hij leefde in een tijd veel gevaarlijker, pijnlijker, veel meer op de rand dan onze eigen specifieke tijd.

Ik zal alle mensen missen en het plezier dat we ermee hadden. Ik vond het leuk om het personage te spelen. Het was een heel, heel speciaal personage en een heel speciale serie. En de kameraadschap van alles. Ik vond het geweldig.

Ik dacht dat het steeds beter werd, omdat de productiewaarden elke keer toenamen.

Ik ging naar dat restaurant en ging zitten en de serveerster had mijn bestelling genomen en iedereen had me gezien met dit wat eruit moet hebben gezien als dit wezen, dit dier, zittend op de top van mijn hoofd!

Het ging heel goed, vooral buiten Engeland. Het was een grote verkoper voor Carlton Television. Maar het werd steeds duurder om te doen.

Het was nooit fysiek gevaarlijk, behalve wanneer ik bijna van een paard viel, maar het was fysiek zwaar - vooral als je ' s avonds laat werkte.

Wetende dat we goed werk deden en de verhalen goed waren. Ze waren origineel en charmant. Ze waren niet bijzonder gewelddadig of sexy of zo. Ze waren gewoon uniek en dat had een goed gevoel.

Mijn eerste gang kwam en ik legde mijn boek neer, en ik stak toevallig mijn hand op om mijn hoofd te krabben en ontdekte dat mijn Toupet door de wind was geblazen en achterover was gevouwen op de bovenkant van mijn hoofd!

Ze waren volledig ondersteunend, zagen altijd alles wat ik deed. Een van de sensatie van mijn leven was toen ze naar het theater gingen om iets te zien waar ik niet in was. Het opende deuren voor hen die anders volledig gesloten zouden zijn geweest.

Ik ben al 38 jaar professioneel acteur. Lang. En het is geweldig om je brood te verdienen door iets te doen waar je van houdt. Om te denken dat mensen je er echt geld voor geven!

Ik ben me er altijd van bewust dat ik deel uitmaak van een beroep dat Voor 80% permanent werkloos is. Dus, om te werken in welke zin dan ook is om bevoorrecht te zijn.

Ik wil net zo fit zijn als ik altijd ben geweest. Ik ben gezegend met een goede gezondheid, Ik ben gezegend met uithoudingsvermogen. Vooral voor die grote klassieke rollen, heb je een Olympisch uithoudingsvermogen nodig. Gelukkig heb ik dat.

Er is nooit een spelplan of draad door mijn carrière geweest. Het is gewoon gebeurd dat ik van het ene interessante personage naar het andere ben gerikochet.

Uiteindelijk is het een sprong van geloof en een sprong van verbeelding om jezelf terug in de tijd te plaatsen in die omstandigheden en situaties en te zien hoe je zou reageren.

Het is een te zwaar leven voor mij. Ik zou het alleen kunnen doen - in die zin uitchecken-als ik ergens uitcheckte dat luxueus was en binnen hailing afstand van de beschaving.

Sir Larry kan heel streng zijn en ook een discipline. Hij had vele gezichten; hij droeg vele hoeden. Maar uiteindelijk hield hij van het theater en hij hield van acteurs.

Acteurs, denk ik, worden nooit echt volwassen. Ik hoop dat dat verjongingsproces ook op mij van toepassing is. Tot nu toe wel. Ik heb veel geluk gehad.

Ik moest lang en hard nadenken over wat het zou betekenen, wat het zou betekenen. Zou het veranderingen in iemands levensstijl betekenen? Of, meer nog, de manier waarop mensen naar je kijken? De manier waarop ze op je reageerden als je een meneer voor je naam had?

Ik denk dat acteurs altijd één voet in de wieg houden. We zijn overgeschakeld naar onze jeugd, naar onze kindertijd. Dat moeten we zijn omdat we emoties overbrengen op andere mensen.

Ik verlies nooit die angst van ' dit is mijn laatste baan, Ik zal nooit meer werken. Je kunt nooit ontspannen en vertrouwen op de reputatie die je hebt opgebouwd.

Iedereen die een ridderschap wordt aangeboden, heeft de mogelijkheid om ja of nee te zeggen. Je krijgt een brief van de Premier waarin staat dat je bent aanbevolen voor een ridderschap en er zijn twee kleine dozen, de ene zegt ja, de andere zegt nee.

Ik ben een acteur en ik leef in de wereld van doen alsof in mijn werk capaciteit. Ik leef in de wereld van mijn verbeelding.

Ik denk dat mijn ouders blij waren dat ik naar de universiteit was gegaan en een graad in geschiedenis had behaald, dus ze dachten: 'als acteren niet voor hem werkt, kan hij altijd geschiedenisleraar worden of zoiets. Gelukkig is het acteren gelukt.

Ik denk dat elk personage me genoeg heeft gefascineerd en geïnteresseerd om hem te willen spelen.

Wat er zo goed aan was, was dat de set die ze oorspronkelijk bouwden daar bleef en de vijf jaar doorstond. Het kreeg vijf zomers en vijf winters weer. Het werd steeds authentieker naarmate we erin werkten, en ze voegden er stukjes aan toe.