David Foster beroemde citaten

Whitney Houston was een laserstraal ... Ze gaf me altijd beter dan wat ik vroeg in de studio

Dit is waar de echte, Geen bullshit waarde van je liberal arts Onderwijs over zou moeten gaan: hoe te voorkomen dat je door je comfortabele, welvarende, respectabele volwassen leven gaat, dood, bewusteloos, een slaaf van je hoofd en je natuurlijke standaardinstelling om dag in dag uit uniek, volledig, imperiaal alleen te zijn,

Je kunt bewust beslissen wat betekenis heeft en wat niet.,

CPR voor die elementen van wat menselijk en magisch is die nog steeds leven en gloeien ondanks de duisternis van de tijd.

De echt belangrijke vorm van vrijheid houdt in dat je echt om andere mensen kunt geven.

De echt belangrijke vorm van vrijheid houdt aandacht en bewustzijn en discipline in, en in staat zijn om echt om andere mensen te geven en zich elke dag opnieuw voor hen op te offeren op talloze onbeduidende, niet-sexy manieren. Dat is echte vrijheid. Dat is leren en begrijpen hoe je moet denken. Het alternatief is bewusteloosheid, de standaardinstelling, de ratrace, het constante knagende gevoel dat je iets oneindig hebt gehad en verloren.

Wees niet te kostbaar over je vak... er zijn maar 26 letters en 12 noten, en Shakespeare en Beethoven zeiden het allemaal beter dan ieder van ons ooit zal doen.

Probeer te laten wat oneerlijk is je te leren.

De oneindige wortels van Tennis beauty zijn zelfcompetitief. Je concurreert met je eigen grenzen om het zelf te transcenderen in verbeelding en uitvoering. Verdwijnen in het spel: break through limits: transcend: improve: win.

Fictie verplaatst bergen of het is saai; het verplaatst bergen of het zit op zijn kont.

Heren, welkom in de wereld van de werkelijkheid-er is geen publiek. Niemand om te applaudisseren, om te bewonderen. Niemand om je te zien. Begrijp je dat? Hier is de waarheid-werkelijke heldendom ontvangt geen ovatie, vermaakt niemand. Niemand staat in de rij om het te zien. Niemand is geïnteresseerd.

Lightfoot 's stem is zo' n deel van het weefsel van Canada, ik ken het bijna net zo goed als ik mijn eigen stem ken.

Het lijkt erop dat je een minimalistisch stuk kunt schrijven zonder veel bloeden. En dat kun je. Maar geen goede.

Er is een evolutionair imperatief waarom we een rotzooi geven om onze familie en vrienden. En er is een evolutionair imperatief waarom we geen moer geven om iemand anders. Als we willekeurig van alle mensen hielden, zouden we niet kunnen functioneren.

Blinde zekerheid, een close-mindedness die neerkomt op een gevangenschap zo totaal dat de gevangene niet eens weet dat hij opgesloten is.

We zijn wie mensen denken dat we zijn.

De zon als een stiekeme kijk op de hel.

Ik heb gemerkt dat, terwijl ik niet anders kan dan respect en een soort van afgunst de morele zenuw van mensen die echt niet schelen wat anderen van hen denken, mensen als deze maken me ook nerveus, en ik heb de neiging om mijn bewondering te doen van een veilige afstand.

Het ding over mensen die echt en kwaadaardig gek zijn: hun echte genie is om de mensen om hen heen te laten denken dat ze zelf gek zijn. In de militaire wetenschap wordt dit Psy-Ops genoemd, ter informatie.

Ik meen niet echt wat ik zeg.

Tegenwoordig lijken kinderen steeds jonger en jonger te worden.

Een Vs van moderne A. waar de staat geen team of een code is, maar een soort slordige kruising van verlangens en angsten, waar de enige publieke consensus waar een jongen zich aan moet overgeven het erkende primaat is van het rechtlijnige nastreven van dit platte en kortzichtige idee van persoonlijk geluk.

Wat banaal van je om te vragen wat ik bedoel.

Doe niet wat je geleerd wordt te doen, doe wat je graag doet.

We lijden allemaal alleen in de echte wereld; echte empathie is onmogelijk.

Er zwemmen twee jonge vissen mee en ze ontmoeten toevallig een oudere vis die de andere kant op zwemt, die naar hen knikt en zegt: 'morgen, jongens. Hoe is het water?'Â en de twee jonge vissen zwemmen nog even door, en dan kijkt uiteindelijk een van hen naar de ander en zegt: 'Wat is water in godsnaam?'

Een advertentie die zich voordoet als kunst is-op zijn best-als iemand die alleen maar warm naar je glimlacht omdat hij iets van je wil.

Het is onvoorstelbaar moeilijk om dit te doen, om bewust en levend te blijven, dag in dag uit,

Het lijkt erop dat het grote verschil tussen goede kunst en zo-zo Kunst ergens ligt in het doel van het hart van de kunst, de agenda van het bewustzijn achter de tekst. Het heeft iets te maken met liefde, met het hebben van de discipline om uit het deel van jezelf te praten dat kan liefhebben in plaats van het deel dat alleen maar geliefd wil worden.