Ti West beroemde citaten

Toby [Huss] wordt neergeschoten, of dat deel als [John] Travolta dit zegt, of het deel waar Ethan [Hawke] dat coole ding zegt - die details zijn de dingen die interessant zijn voor mij. Dus we erkennen dat we niet veel geld hebben [voor Valley of Violence], dus we gaan een Western maken die een beetje ingeperkt is, maar we gaan het super charismatisch maken en we gaan het gedenkwaardig maken voor wat het is in tegenstelling tot wat we ons niet konden veroorloven.

Ik was er helemaal over gehyped, ik dacht: "kom alsjeblieft", en om dat te hebben en te weten dat Tommy Nohilly waarschijnlijk gaat als: "dit is cool", het geeft me een goed gevoel.

We zijn zo postmodern geworden als publiek en we zijn zo vertrouwd met de stijl van horrorfilms dat ze allemaal hetzelfde voelen. Ik denk dat als je iets onverwachts kunt doen, je als filmmaker uiteindelijk weer een stap voor bent. Ik denk dat dat de sleutel is.

Oudere actrices hebben blijkbaar geen gevoel voor humor over het feit dat ze oudere actrices zijn.

De herbergiers waren twee nerds in een doodlopende baan en dan proberen ze zich ermee te bemoeien en komen ze boven hun hoofd, en hoe beïnvloedt het hen? Dat lijkt me gewoon wat er met mensen gebeurt.

Ik praat altijd veel over films van tevoren, en dan kwamen we daar, en ik zei: "Laten we Spelen en zien hoe het gaat. Ze deden het en ik zei: "dat was geweldig."Het was echt - Ik weet niet, het was echt speciaal om ze te zien.

Ze zijn allebei [Ethan Hawke en John Travolta] zo goed. Het is moeilijk uit te leggen. Maar het zijn volmaakte professionals en je ziet de kleine keuzes die ze maken - je ziet het in hun ogen. Je ziet deze kleine details die ze doen waar je heen gaat, " daarom zijn ze hen."

Ik bedoel PJ - James Ransone-hij was een vriend van mij, hij hoorde waarschijnlijk al dit soort dingen, maar voor de rest van de cast [Valley of Violence], we praatten meestal over hun personages en dat soort dingen. Dat was de zaak.

Je mag echt je film maken. Als filmmaker is dat de droom. Daarom sta je ' s morgens op om dat te kunnen doen. Je voelt je soms beperkt, maar als de film zinvol is in het budgetrijk, dan is het niet moeilijk.

Natuurlijk spraken we over Westerns die we leuk vinden met [James Ransone in Valley of Violence] , maar het was altijd thematisch in relatie tot de film en wat de thema ' s van de film waren.

Ik doe een over-the-shoulder shot op een hond. Ik leg de camera achter de schouder van de hond. Dit is waanzin. Je accepteert het gewoon in de film [Valley of Violence], maar als je de film maakt, is het het vreemdste. Er is hondendekking, alsof het een persoon is.

Een van mijn favoriete scènes van de film Valley of Violence is wanneer Ethan Hawke bij het kampvuur zit met de hond.

Het is een lange monoloog [in Valley of Violence] met Ethan Hawke die praat over het leven en alles met een hond. Dat staat niet in films. Hopelijk als mensen aan de film denken als ze naar huis gaan, denken ze: "dat is raar. Hij is misschien gek. Hij praat de hele tijd met een hond."

Als filmmakers is de Western een historisch, cool ding om een keer in je leven deel van uit te maken.

Alles wat Jumpy kon doen [in Valley of Violence] was te veel. Als ik het in de film zou zetten, zouden jullie allemaal uitchecken. Als hij zich in de deken wikkelt, is dat zo ver als ik kon gaan, en dat is niet eens in de buurt. De hond is geweldig.

Ik vond Jumpy op YouTube. Ik schreef een film over een man met een hond en zei: "Wat heb ik gedaan? Dit wordt een nachtmerrie. We zijn een kleine film en we zullen dit nooit kunnen doen."

De slechteriken, als ze gepest worden, zijn ze boos dat hun vrienden ook dood zijn. Maar dat is het juist. Dat is wat het leven is. Het is dat rare grijze gebied.

Je wilt [tegen Ethan Hawke ' s personage] kunnen zeggen: "Dude, het is oké", maar misschien is het dat niet. Misschien is hij geen goed mens. Geen idee. Dat is het ding met mensen. Er is geen echte goede of slechte man [in een vallei van geweld]. Het is allemaal context.

Echt, ik wilde een film maken [Valley of Violence] over: hoe beïnvloedt geweld mensen? Dit is een beeld van hoe geweld mensen beïnvloedt.

Jumpy is het meest ongelooflijke dier aller tijden. De film Valley of Violence is het tamste voorbeeld van wat die hond kan.

Niets houdt je tegen om films te maken. Je kunt altijd verschillende dingen maken en proberen.

Voor mij is het niet zozeer dat de films traag zijn, maar dat ze tijd besteden aan het opbouwen van een relatie tussen het publiek en de personages. Als je hier niet voldoende tijd aan besteedt, hoe kun je dan verwachten dat je iemand bang maakt?

Het is een combinatie van ja-een film maken over de personages-en dan ook budget.

Als je ooit ziet dat de directeur mensen opzij trekt, betekent dat dat er iets niet werkt. Omdat je probeert uit te zoeken waarom het niet werkt. Maar we kwamen opdagen, we praatten erover.

Tommy Nohilly, die Tubby [ Valley of Violence] speelt, kwam voor het eerst naar beneden om de film te zien en ik zei: "Je moet komen om mensen te zien reageren op je [grote scène]."Ik wist dat dat goed zou gaan, maar het geeft me voldoening als hij daar zit en dat doet het ook.

De film [The Innkeepers] is op geen enkele manier een komedie, maar ik zou sommige van de grappige scènes tegenover sommige van de grappiger komedies van dit jaar plaatsen. Ik vind het echt heel grappig, maar het is uit de galg.

Dat is het interessante aan mensen. Het kan grappig zijn, maar toen [John] Travolta daar kwam en [comic momenten] deed, dacht je: "Oh! Dit is echt grappig."Of als Karen [Gillan] en Taissa [Farmiga] iets doen, denk ik: "dit kwam zoveel grappiger uit."

Ik heb de film [Valley of Violence] vanuit twee perspectieven gemaakt. Je bent de hele film met Ethan, maar de eerste helft ben je echt met Ethan. In de tweede helft ben je bij hem, maar ook bij de slechteriken omdat hij de slechterik wordt. Niemand is echt goed in de film.

In een traditionele Western is er altijd de bravado, en het is bijna alsof ze knipogen dat ze weten dat ze in een Western zijn - "kijk hoe goed ik mijn pistool kan draaien."In het echte leven, als de slechterik iemand vermoordt, of als ze een slechterikvriend zijn, worden ze ook boos, wat niet typisch is in Westerns.

Je moet wel. Maar ik probeer meestal-ik kruip achterin. Ik ben buiten. Ik loop wel rond. Ik word niet echt nerveus over de vraag of mensen mijn films leuk vinden.

Het zijn Ethan Hawke en John Travolta (in Valley of Violence). Het is geweldig. Ze zijn geweldig.

Vanuit het oogpunt van de voorstelling geeft het [acteurs] zoveel - Ik had zo ' n geweldige cast [ in Valley of Violence] - en het geeft hen de mogelijkheid om er wild mee te gaan en om optredens te hebben die gedenkwaardig zijn.

Het is niet de plot [van Valley of Violence] - de plot is de reden om al deze dingen te laten gebeuren, al deze karaktermomenten te laten gebeuren. Het was altijd de bedoeling om deze twee perspectieven te hebben.

De eerste helft [van Valley of Violence] was om je geliefd te maken bij al deze mensen en je al deze archetypen te geven waarmee je bekend bent, en dan de tweede helft, gewoon om al die archetypen te zien ontrafelen als echte mensen.

Typisch, in Westerns, voelen mensen die in een Western zijn alsof ze in een Western zijn. Het is bijna alsof ze weten dat ze al die Westerse dingen doen.

Ik weet niet of ik de dwang begrijp om dingen te labelen.

Ik denk dat het hebben van grappige personages slechts een manier is om driedimensionale personages te hebben.

Het is erg belangrijk voor mij om manieren te vinden om het publiek te relateren aan de personages. Dit is het eerste wat in de meeste mainstream horrorfilms te zien is.

Ik zie gewoon graag alledaagse dingen in films. Het is realistisch.

Ik hou van films die dingen in handen van het publiek laten.

Ik denk niet dat je mensen wilt preken. Ik denk niet dat in een vallei van geweld, en hetzelfde met het Sacrament, er een sociaal commentaar en een politiek element is in beide films, maar het is niet zoals, "denk dit omdat ik dit denk."

Ik kijk meestal niet naar de film The House of the Devil. Het is alsof je je stem hoort op tape.

Het is grappig, want ik zie mijn films niet als "slow-burn"."Ik weet niet eens of ik bekend was met de uitdrukking totdat mensen me ermee begonnen te labelen.

Ik heb een romantische komedie die ik graag zou maken, maar ik kan er geen geld voor krijgen. Het is moeilijk om mensen te krijgen om je geld te geven voor een artistieke romantische komedie als je een horrorfilm hebt gedaan. Dus ik kan daar gewoon blijven klagen, of ik kan dit jaar weer een horrorfilm maken. Mensen zullen daar achter staan, want ik ben relatief bankable. Zolang ik er mijn eigen ding mee kan doen, blijf ik het doen.

Je bent beperkt tot één afbeelding, maar je kunt 50 audiotracks hebben. Het is iets waar je Dom van zou zijn om niet mee te experimenteren. Dus ik ben ook erg geïnteresseerd in geluid dat buiten het scherm gebeurt. Ik denk dat dat een manier is om het bereik van de film uit te breiden. En het is allemaal goed gepland vanaf de scriptfase. Voor mij is sound design een belangrijk onderdeel van het verhaal. Ik denk dat dat het werken met bepaalde mensen op het niveau van de producent moeilijk maakt.

Films zijn niet "slow burn", en zijn niet serieus, zijn niet interessant, omdat alles van de film tot het promotiemateriaal je vertelt dat je het tussen vrijdag en zondag moet zien, en dan kun je het vergeten. Het is geen belangrijke film, het is gewoon een spannende rit van drie dagen als je niets te doen hebt. Dat bewijst een slechte dienst aan de kwaliteit van de films.

Er zijn mensen-Ik denk dat dit de reden is waarom er zoveel commerciële regisseurs zijn die het goed doen in grote studiofilms, voor wie het geen persoonlijke keuze is - het is "wat is de coolste, meest effectieve manier om ze te laten lachen, ze te laten schreeuwen?"Het is een zeer berekende aanpak. En dat is anders. Het is niet beter of slechter. Het is gewoon een heel andere benadering van filmmaken. Dat is altijd zo geweest.

Ik denk dat je de film in je hoofd maakt die je moet maken, en je moet het uit je krijgen. Je hebt al deze pretentieuze redenen waarom je het wilt doen, en je bent erop uit om ze te bereiken. En je denkt: "Dit is belangrijk voor wat ik probeer te bereiken voor het verhaal", en ik denk dat die redenen door zullen komen naar een publiek, en ze zullen het vinden. Dat is het beste wat je kunt doen.

Het is een van die dingen, als je er op terugkijkt, zou je zeggen: "O, ik had het zonder kunnen doen. Als ik terug kon gaan in de tijd, zou ik het anders doen."Dat is het probleem met geweld in het algemeen.

Voor mij gaat het maken van een horrorfilm over hoe je vergelijkbare genre-vertrouwdheden kunt presenteren, maar ze een beetje anders kunt presenteren. Een deel van wat me interesseert is het nonchalante realisme ervan, want dat krijg je niet in de grote studio horrorfilms. Ik vind het leuk om iemand rond te zien lopen in een huis en door de laden te ziften, en dat soort dingen, omdat dat me doet denken aan wat ik zou doen, en aan rare persoonlijke keuzes die mensen zouden maken. Dat, in tegenstelling tot het zien van iemand die achtervolgd wordt met een mes, maakt het des te interessanter.