Richard Paul Evans beroemde citaten

De ware genade is niet te vergeven, maar nooit fouten te hebben gevonden.

Chocolade is Gods verontschuldiging voor brocolli

We zijn geketend aan wat we niet vergeven

...want we zijn allemaal amateurs in het leven, maar als we ons niet te veel op onze fouten richten, ontstaat er een wonderbaarlijk beeld. En we leren dat het niet de schoonheid van het beeld is die onze dankbaarheid rechtvaardigt-het is de kans om te schilderen.

Het eerste slachtoffer van het raken van de bodem is ijdelheid.

Vreugde is niet de natuurlijke reactie op zegeningen - vreugde komt voort uit het erkennen ervan.

Degenen met de zachtste harten bouwen de hardste schelpen.

Alleen degenen die nooit stappen, nooit struikelen.

Vergeving vereist niet dat we onze ogen sluiten, maar dat we ze echt openen.

zulke wispelturige dagen van liefde wanneer pijn en extase hetzelfde uur delen

Niemand is zo arm als zij die de overvloed van hun leven niet erkennen.

Zonsondergangen worden, net als de kindertijd, met verwondering bekeken, niet alleen omdat ze mooi zijn, maar omdat ze vluchtig zijn.

Zo vaak is de pijn van ons leven niet meer dan een herinnering om onze hand van het fornuis te halen.

Vergeving is de sleutel tot de ketenen van het hart.

Spijt is de meest vermoeiende van de metgezellen.

Helden zien er zelden uit zoals we ze in onze geest tekenen: aantrekkelijke, imposante figuren met golvende spieren en sterke kinnen. Vaak zijn het nederige wezens, klein en gebrekkig. Het zijn alleen hun geesten die mooi en sterk zijn.

Ik ben gaan geloven dat we niet alleen lopen in dit leven. Er zijn anderen, mede-vreemdelingen, wier reizen in schijnbaar willekeurige patronen met de Onze zijn verweven, maar uiteindelijk zorgvuldig zijn geplaatst om een opmerkelijk wandtapijt te onthullen. Ik geloof dat God De Wever is op dat weefgetouw.

Er zijn mensen die ik nog moet ontmoeten die wachten tot mijn pad met dat van hen kruist, zodat ze hun eigen reis kunnen voltooien. Ik weet niet wie of waar ze zijn, maar ik weet zeker dat ze wachten.

De veronderstelling van tijd is een van de grootste dwaasheden van de mensheid. We zeggen tegen onszelf dat er altijd morgen is, wanneer we morgen niet meer kunnen voorspellen dan het weer. Uitstelgedrag is de dief van dromen.

Het pad kiezen is de bestemming kiezen, maar soms lijkt het erop dat het pad onder onze voeten ligt, nog voordat we weten dat we lopen.

De moeilijkste beslissingen zijn vaak niet die waarin we de juiste koers niet kunnen bepalen; eerder die waarin we zeker zijn van het pad maar de reis vrezen.

Van ons eerste gebabbel tot ons laatste woord maken we maar één verklaring, en dat is ons leven.

Het zou hem een groter deel van mijn leven maken dan Ik wil dat hij is.

Soms, wanneer een tragedie toeslaat, geven mensen de hoop op dat ze iets meer van het leven kunnen verwachten, terwijl de echte zoektocht is om erachter te komen wat het leven van hen verwacht.

Er zijn momenten, zo lijkt het, die zijn gecreëerd in kosmisch theater waar we vreemde en fantastische tests krijgen. In deze tijden laten we God niet zien wie we zijn, want hij moet het zeker al weten, maar eerder aan onszelf.

Ik denk dat het geheim van een hoppig leven een selectief geheugen is. Onthoud waar je het meest dankbaar voor bent en vergeet snel wat je niet bent.

Iedereen die kwam waar hij was, moest beginnen waar hij was.

Gevoelens kunnen zijn als wilde dieren - we onderschatten hoe woest ze zijn totdat we hun kooi hebben geopend

We kunnen alleen verliezen wat we eerst hebben opgeëist.

Het belangrijkste verhaal dat we ooit zullen schrijven in het leven is dat van onszelf-niet met inkt, maar met onze dagelijkse keuzes.

Het is beter om geliefd te worden door één persoon die je ziel kent dan miljoenen die je telefoonnummer niet eens kennen.

Liefde is nooit handig-en zelden pijnloos

Er zijn twee soorten mensen. Zij die bergen beklimmen en zij die in de schaduw van de bergen zitten en de klimmers bekritiseren.

Soms is het niet de kracht maar de zachtheid die de hardste schelpen barst.

Wat een cultuur waarin we leven, we zwemmen in een oceaan van informatie en verdrinken in onwetendheid.

Dans. Dans voor de vreugde en de adem van de kindertijd. Dans voor alle kinderen, inclusief dat kind dat nog ergens begraven ligt onder de verantwoordelijkheid en scepsis van volwassenheid. Omarm het moment voordat het uit onze greep ontsnapt. Want de enige belofte van de kindertijd, van elke kindertijd, is dat het op een dag zal eindigen. En uiteindelijk moeten we ons afvragen wat we onze kinderen hebben gegeven om de plaats ervan in te nemen. En is het genoeg?

Toewijding aan een plan of gedachte draagt een kracht met zich mee die het onbewuste kan beïnvloeden en het gewenste effect kan bewerkstelligen. Met andere woorden, zodra we besluiten iets te hebben, begint de geest onbewust de realiteit te creëren die nodig is om te laten gebeuren wat we wensen.

. . . Het koesteren van een emotie zo krachtig als dankbaarheid heeft een eigen kracht.

Ik heb een grote waarheid van het leven geleerd. We slagen er niet in ondanks onze uitdagingen en moeilijkheden, maar juist dankzij hen.

Terwijl we onze individuele levensreizen lopen, nemen we wrok en pijn op, die zich aan onze ziel hechten als bramen die zich vastklampen aan de sokken van een wandelaar. Deze verstekelingen lijken in het begin misschien onbeduidend, maar na verloop van tijd, als we niet af en toe stoppen en ze vrij schudden, wordt de accumulatie een last voor onze ziel.

Het is in de donkerste lucht dat Sterren het best te zien zijn.

Procrastinatio n is de dief van dromen

Sommige mensen in deze wereld zijn gestopt met het zoeken naar schoonheid, en vragen zich dan af waarom hun leven zo lelijk is. Wees niet zoals zij. Het vermogen om schoonheid te waarderen is van God. Vooral in elkaar. Zoek naar schoonheid in iedereen die je ontmoet, en je zult het vinden. Iedereen draagt goddelijkheid in zich. Iedereen die we ontmoeten heeft iets te vertellen.

We kunnen onze dagen doorbrengen met klagen over onze verliezen, of we kunnen er van groeien. Uiteindelijk is de keuze aan ons. We kunnen slachtoffers zijn van omstandigheden of meesters van ons eigen lot, maar vergis je niet, we kunnen niet beide zijn. De Wandeling-Epiloog Pagina 288

Ik denk niet dat het evenzeer een menselijke zwakheid is als een menselijke vloek dat we de schoonheid van iets niet kunnen begrijpen totdat het weg is.