John Lewis beroemde citaten

Als mensen me vertellen dat er niets is veranderd, zeg ik: kom in mijn schoenen staan en Ik zal je verandering laten zien.

We zullen opkomen voor wat juist is, voor wat eerlijk is en voor wat rechtvaardig is. Gezondheidszorg is een recht en geen privilege.

Je kunt niet bang zijn om te spreken en te spreken voor wat je gelooft. Je moet moed hebben, rauwe moed.

Ik heb te hard en te lang gevochten tegen discriminatie op basis van ras en kleur om niet op te staan tegen discriminatie op basis van seksuele geaardheid. Ik heb de redenen gehoord om tegen het burgerlijk huwelijk voor paren van hetzelfde geslacht te zijn. Door de afleidingen heen, en ze stinken naar dezelfde angst, haat en intolerantie die ik heb gekend in racisme en onverdraagzaamheid.

De beloning voor het spelen van jazz is het spelen van jazz.

Als je iets ziet dat niet juist is, niet eerlijk, niet rechtvaardig, dan heb je een morele verplichting om er iets aan te doen.

De burgerrechtenbeweging was gebaseerd op geloof. Velen van ons die deelnamen aan deze beweging zagen onze betrokkenheid als een verlengstuk van ons geloof. We zagen onszelf het werk van de Almachtige doen. Segregatie en rassendiscriminatie waren niet in overeenstemming met ons geloof, dus moesten we iets doen.

Senator McCain en gouverneur Palin zaaien de zaden van haat en verdeeldheid, en er is geen behoefte aan deze vijandigheid in ons politieke discours.

We hebben misschien niet de tijd gekozen, maar de tijd heeft ons gekozen.

De gebeurtenissen in Praag, samen met de blokkade van Berlijn, overtuigde de Europese ontvangers van Amerikaanse Economische hulp dat ze ook militaire bescherming nodig hadden: dat leidde hen ertoe om de oprichting van een Noord-Atlantische Verdragsorganisatie te vragen, die de Verenigde Staten Voor het eerst ooit verplichtte tot de vredestijd verdediging van West-Europa.

Ik was zo geïnspireerd door Dr. King dat ik in 1956 met mijn broers en zussen en neefjes en nichtjes, ik was pas 16 jaar oud, we naar de openbare bibliotheek gingen om wat boeken te bekijken en ons werd verteld door de bibliothecaris dat de bibliotheek alleen voor blanken was en niet voor kleuren! Het was een openbare bibliotheek! Ik ging nooit terug naar die openbare bibliotheek tot 5 juli 1998, tegen die tijd ben ik in het Congres, voor een boeksignatuur van mijn boek "Walking with the Wind"

Als je niet hoopvol en optimistisch bent, geef je het gewoon op. Je moet die lange harde blik nemen en gewoon geloven dat als je consistent bent, je zult slagen

Ik dacht dat ik een paar keer zou sterven. Op de Freedom Ride in het jaar 1961, toen ik werd geslagen op het Greyhound busstation in Montgomery, dacht ik dat ik zou sterven. Op 7 maart 1965, toen ik door een Staatsagent aan de voet van de Edmund Pettus brug in het hoofd werd geslagen met een nachtstok, dacht ik dat ik zou sterven. Ik dacht dat ik de dood zag, maar niets kan me doen twijfelen aan de filosofie van geweldloosheid.

Toen ik opgroeide, zag ik segregatie. Ik zag rassendiscriminatie. Ik zag die borden die witte mannen zeiden, gekleurde mannen. Blanke vrouwen, gekleurde vrouwen. Wit wacht. En ik vond het niet leuk.

Mijn ouders vertelden me in het begin als een jong kind Toen ik de vraag stelde over segregatie en rassendiscriminatie, ze zeiden me niet in de weg te staan, niet in de problemen te komen, geen lawaai te maken.

In het verleden gaf de grote meerderheid van de minderheidsstemmers, in Ohio en andere plaatsen, dat wil zeggen Afro-Amerikaanse kiezers, een groot percentage van hun stemmen tijdens het vroege stemproces.

Ik zeg vandaag tegen de mensen: "je moet voorbereid zijn als je ergens in gelooft. Als je ergens in gelooft, moet je ervoor gaan. Als individu leven we misschien niet om het einde te zien.

Het moeilijk maken, het bijna onmogelijk maken voor mensen om te stemmen is niet in overeenstemming met het democratische proces.

De overheid, zowel de staat als de federale, heeft de plicht om redelijk en meegaand te zijn.

Mijn moeder en vader en veel van mijn familieleden waren deelboeren geweest.

Ornette Coleman doet het enige echt nieuwe in de jazz sinds de innovaties in het midden van de jaren veertig van Dizzy Gillespie, Charlie Parker en die van Thelonious Monk

Toen ik student was, studeerde ik filosofie en religie. Ik had het over geduld hebben. Sommige mensen zeggen dat ik te hoopvol was, te optimistisch, maar je moet optimistisch zijn, gewoon in overeenstemming met de filosofie van geweldloosheid.

Toen ik 15 jaar oud was in de tiende klas, hoorde ik Martin Luther King, Jr.drie jaar later, toen ik 18 was, ontmoette ik Dr. King en werden we vrienden. Twee jaar later raakte ik erg betrokken bij de burgerrechtenbeweging. Ik zat toen op de universiteit. Naarmate ik meer en meer betrokken raakte, zag ik politiek als een middel om verandering teweeg te brengen.

We hebben een lange weg afgelegd in Amerika vanwege Martin Luther King, Jr. hij leidde een gedisciplineerde, geweldloze revolutie onder de rechtsstaat, een revolutie van waarden, een revolutie van ideeën. We hebben een lange weg afgelegd, maar we hebben nog een afstand te gaan voordat al onze burgers het idee omarmen van een echt interraciale democratie, wat ik graag de geliefde gemeenschap noem, een natie in vrede met zichzelf.

Ik geloof in geweldloosheid als een manier van leven, als een manier van leven.

We leven in een land waar we verondersteld worden persvrijheid en godsdienstvrijheid te hebben, maar ik denk dat er tot op zekere hoogte een gevoel van angst is in Amerika vandaag, dat als je het verkeerde zegt, wat sommige mensen zullen beschouwen als wat verkeerd is, als je buiten de lijn stapt, als je het niet eens bent, of je nu een entertainer bent, dat op de een of andere manier deze regering of de krachten die er zullen zijn op je neer zullen komen.

Als iemand me in 1963 had verteld dat ik op een dag in het Congres zou zitten, zou ik hebben gezegd: 'Je bent gek. Je weet niet waar je het over hebt.