Michael Ian Black beroemde citaten

Het belangrijkste is dat je momenten neemt om je waardering uit te drukken voor je partner. Een bedankje of een snelle kus kan een lange weg gaan naar het bevestigen van je relatie en toewijding aan elkaar. Dat is niet moeilijk om te doen, zelfs als je met krankzinnige carrières en drie kinderen jongleert.

Er zijn dingen waar ik goed in Ben, en die dingen interesseren me steeds minder. Ik leer veel meer van het verkeerd doen dan van het goed doen.

Het maakt niet uit wat je achterna zit, als je daar aankomt, zeg je: "Oh, is dit alles? Het is een beetje klote."

Er is iets met de menselijke conditie. Ik denk niet dat honden zeggen: "als ik maar een poedel was in plaats van een golden retriever, zou ik helemaal gelukkig zijn."Honden zijn blij met wie ze zijn.

Welke verwachtingen ik ook voor mezelf had, geen van hen is uitgekomen. Ik ben opgegroeid met de gedachte dat ik acteur zou worden, wat ik ook ben. Maar ik dacht dat ik een serieus soort Shakespeare-man zou zijn die van stad naar stad ging en seks had met verschillende Julieten in het hele land.

Ik dacht dat ik een veel meer Boheemse leven zou leiden en heel arm zou zijn. Ik had nooit gedacht dat ik comedy zou doen of getrouwd zou zijn in de buitenwijken. Elke keer als ik mijn leven probeer te plannen, komt het gewoon niet uit, en ik denk dat dat een geweldige ervaring is.

Ik jaag niet achter dingen aan, maar ik doe de moeite en weet dat de rest uit mijn handen is.

Dingen waarvan je nooit dacht dat ze iets zouden worden, worden uiteindelijk de belangrijkste dingen in je leven. Je moet leren om het niet te beheersen.

Het hele idee van punk rock is dat je jezelf kleedt in een gekke leren jas met veiligheidsspelden en een Mohawk. Het idee om de rebel te zijn is een saai maatschappelijk idee. Het is zo ' n type. En dat was ik, zonder het te weten.

De dingen waar ik om Geef zijn de meest voetganger dingen in de wereld. Ik geef om goed ijs en om een goede vader en een fatsoenlijke echtgenoot te zijn.

Ik heb nooit echt begrepen wat er van mij als man werd verwacht, of hoe ik met vrouwen moest omgaan, maar erger nog, met andere jongens. Ik had geen relatie met hen.

Al mijn vrienden waren meisjes. Dan mijn moeders schrille feminisme jarenlang, waar mannen als de vijand werden beschouwd, wist ik gewoon niet wat de juiste manier was om een man te zijn.

Als je zegt: "Ik ga acteur worden, maar ik krijg een onderwijzersdiploma voor het geval dat", als het moeilijk wordt, ben je gewoon leraar en zo kom je vast te zitten.

Ik ben een optimist en patriot genoeg om te geloven dat je in de VS veel kansen hebt en vrijwel alles kunt doen wat je wilt in een of andere vorm. Voor mij is het idee van falen veel beter dan het idee van spijt.

Mijn angst is dat als ik mezelf blootstel, niet zozeer dat ik gekwetst zal worden, maar dat de reactie zal zijn: "Is dat alles wat er is? Is dat het geheel van jou? Omdat het saai is."

Dat was al die tijd mijn angst. Dat ik niet genoeg ben, en ik vertrouw er nog steeds helemaal niet op dat ik dat ben.

Ik kan me voorstellen dat er een niveau van narcisme is dat ertoe leidt dat je denkt dat je genoeg bent.

Ik zal nooit toegeven dat ik een acteur Ben, want de volgende vreselijke vervolgvraag is altijd: "Oh, waar heb ik je in gezien?"

Ik identificeer me niet per se als schrijver, omdat het een bepaald niveau van intelligentie impliceert.

Shuffelen is echt niet iets wat je op je sterfbed zou moeten doen.

Tegen het einde van de tijd dat ik een boek schrijf, trek ik mijn haar uit en wil ik stand-up gaan doen. En dan wil ik iets anders doen. Ik weet niet waarom het waar is met mij dat ik niet alleen tevreden kan zijn met het ene ding, maar ik fladder voortdurend van het ene naar het andere.

Ik denk dat schrijven voor iedereen je helpt om je leven te ordenen. Het helpt je om je emoties en je gedachten te ordenen en het helpt om perspectief te bieden.

Ik zou waarschijnlijk betere ideeën moeten bedenken over hoe ik mezelf kan promoten, maar ik besteed er niet echt veel tijd aan. Ik weet echt niet hoe ik effectief moet promoten.

Het hosten van een game show is zo bizar en uniek zijn eigen ding. Elke keer als ik iets host, probeer ik er zoveel mogelijk van mezelf naar toe te brengen, maar het zal altijd onvolledig zijn.

Als presentator van een game-show maakt het niet uit wat ik denk en wat ik ervaar. Mijn mening doet er niet toe. Er zit dus een afgeplatte realiteit in. Het is leuk om te doen. Maar het is zeker niet mezelf in zijn geheel - of misschien zelfs een beetje.

Het hosten van een show, zelfs een talkshow of een game show, er is zoveel zaken die je moet doen. Er is zoveel begeleiding dat je moet doen.

Ik denk dat er geen regels zijn en dat er geen architectuur is.

Je moet leiden, in het geval van een game show, een deelnemer door de architectuur van de show. Er zijn dus veel regels, letterlijk en impliciet, die je moet navigeren.

Met stand-up kun je zo vrij zijn als je wilt. Je kunt zeggen wat je wilt, hoe je wilt, op elk moment zonder beperking.

Twitter gaat over het creëren van elke persoon die je wilt creëren en het vasthouden of veranderen of ontwikkelen of tegenspreken, en ik heb al die dingen gedaan.

Het is zo ' n bewuste zaak om te gaan zitten en een tweet te schrijven. Je plaatst jezelf op een zeer bewuste manier, en over hoeveel tweets je ook gaat, je begint een personage voor jezelf te creëren.

De personages die ik op Twitter heb, lijken weinig op mij, de persoon die ze schrijft.

Ik was erg verbaasd hoeveel mensen ernstig herinnerden aan de jaren ' 80. het is zo stom om eerlijk te investeren in nostalgie. Het is nooit bij me opgekomen om dat te doen.

Ik denk dat mensen graag winnen.

Ik kan een snarky klootzak zijn, of ik kan een soort van geestelijk gehandicapt zijn. Het is heel moeilijk voor mij om gewoon een normaal mens te zijn.

Als acteur kun je op een set verschijnen en drie of vier jaar op een TV-show zijn, of wat het ook is en aan het einde ervan wil je gewoon iets anders doen.

Super enthousiast over dingen die ik ga doen; nooit enthousiast over dingen die ik echt doe.

Dus mijn reactie op het horen van dit afgezaagde, vreselijke lied ["With Arms Wide Open" van Creed] is gewelddadig, oncontroleerbaar, aanhoudend huilen.

Ik drink mijn koffie op dezelfde manier als mijn vrouwen: sterk, Zwart en trots.

Het wereldwijde ondernemingsklimaat is zoals altijd, kerel.

Ik hoop dat je sterft.... P. S. als je sterft, ga ik naar de begrafenis en vinger je lijk.

Ik kijk niet zoveel comedy. Ik denk dat het professionele jaloezie is. Dat en een gebrek aan steun voor onze samenleving.

Ik hou van Dungeons & Dragons. Eigenlijk niet zozeer het daadwerkelijke spelen als het creëren van personages en de mogelijkheid om twintig-zijdige dobbelstenen te gooien. Ik hield van die zakjes dobbelstenen die Dungeon Masters zouden rondsnuffelen, hield ervan om te kiezen wat ik zou worden: krijger, tovenaar, dwerg, dief.

Lordy, Lordy, Lordy ik hou van geld. Het is een karakterfout, ongetwijfeld, een die voortkomt uit een paniekerige jeugd waarin ik altijd het gevoel had dat onze familie slechts een paar gemiste kinderbijslagbetalingen was van het worden gegooid op de meedogenloze straten van onze voorstedelijke stad New Jersey.

Mijn favoriete jeugd was Super Friends. De verzameling van zoveel machtige helden op één plek was voor mij verbluffend. Het was Superman, Batman, Wonder Woman, The Flash, Aquaman, en dan soms Hawkman en een paar andere, mindere helden.

Er is geen woord voor nostalgisch gevoel over de toekomst, maar dat is wat de tranen van een ouder vaak zijn, een nostalgie voor iets dat nog niet is gebeurd. Ze zijn de pijn van de hoop, de hulpeloosheid van de hoop en tenslotte de overgave aan de hoop.