Jimmy Page beroemde citaten

Laat me iets uitleggen over gitaar spelen. Iedereen heeft zijn eigen karakter, en dat is wat me verbaasde over gitaarspelen sinds de dag dat ik het voor het eerst oppakte. Ieders benadering van wat uit zes snaren kan komen is anders dan die van een andere persoon, maar het is allemaal geldig.

Je kunt de muziek niet overdenken. Stemming en intensiteit kunnen niet worden geproduceerd. De blues gaat niet over structuur; het is wat je erin brengt. De spontaniteit van het vastleggen van een speciaal moment is wat het drijft.

Ik geloof dat elke gitarist iets unieks heeft aan zijn spel. Ze moeten alleen identificeren wat hen anders maakt en het ontwikkelen.

Kunstenaars zeggen dat schilderijen nooit worden gemaakt. Ik heb hetzelfde gevoel over muziek. Ik zou nooit zeggen dat iets perfect is. Er zijn voorstellingen die veel emotie in me kunnen opwekken als ik ze hoor, maar ik kan niet zeggen of iets perfect is.

Ik dacht altijd dat het goede aan de gitaar was dat ze het niet op school onderwezen.

Er is zoveel te doen op de gitaar. En dat is wat er zo goed is aan de gitaar - iedereen kan er echt van genieten en een leuke tijd hebben, waar het allemaal om draait.

Ik geloof misschien niet in mezelf, maar ik geloof in wat ik doe.

Van de klassieke gitaar tot de verste elektrische experimenten en alles daartussenin, het is verbazingwekkend wat de gitaar eigenlijk kan doen. Ik bedoel, als je aan geluiden denkt.

Led Zeppelin kreeg niet dat soort Beatles schreeuwen. We hadden meer een soort macho menigte. Maar ik herinner me een keer in de vroege dagen van de Yardbirds, dat we op een ijsbaan speelden, en het podium werd overvallen door schreeuwende meisjes. Ik had mijn kleren van me afgescheurd. Dat is echt een ongemakkelijke ervaring, laat me je vertellen.

De gitaar voor mij, van de klassieke/gut-string gitaar tot Hendrix, enzovoort, heeft alle bereik [van geluid]. Binnen die zes snaren is het ongelooflijk wat men qua geluid kan krijgen. Het is gewoon aan de verbeelding, eigenlijk.

Ik heb een vraatzuchtige honger naar alle dingen, Werelds en onwerelds.

De gut-strung gitaar, de klassieke gitaar, dat is een hele andere wereld op zich. Als je bedenkt wat de gitaar kan en wat elke individuele speler met een gitaar doet, heeft iedereen zijn eigen identiteit die door de gitaar komt.

Laten we zeggen dat ik ben als een schip dat door stormen gaat, af en toe in havens rust totdat het tijd is om de reis voort te zetten. Ik zei ooit tegen een vriend: `Ik ben gewoon op zoek naar een engel met een gebroken vleugel - een die niet weg kon vliegen.'

Er is geen manier waarop ik gitaar zou spelen als een tour de force zoals ik deed in Led Zeppelin. John Bonham, fenomenale drummer, jongeman met zijn techniek, maar denk je dat hij ooit de kans zou krijgen om zo in een andere band te spelen? Natuurlijk had hij dat niet.

Muziek is het enige dat er altijd voor mij is geweest. Het heeft me niet teleurgesteld.

Ik speelde mijn hele leven gitaar, de hele weg door de Yardbirds, maar ik wist dat dit voor mij een gitaarvoertuig zou worden, want dat is wat ik wilde dat het was.

Elke muzikant wil iets doen dat lang zal standhouden, en ik denk dat we het deden met 'Stairway to Heaven'.'

Er is veel meer gevoeligheid in akoestische gitaristen dan ooit kan worden vergeleken met een synthesizer. Dat is een persoonlijk standpunt, maar zo zie ik het. Ik denk dat het daar allemaal om gaat. De drive, het vuur, de passie - het komt allemaal uit op de gitaar.

Mijn roeping ligt meer in compositie dan in iets anders-het opbouwen van harmonieën met behulp van de gitaar, het orkestreren van de gitaar als een leger, een gitaarleger.

Het idee van een hypnotiserende riff als de belangrijkste motor van een muziekstuk bestaat al lang, of je het nu hebt over de Delta blues of muziek uit Midden-Oosterse en Afrikaanse culturen.

Vanaf de eerste keer dat we naar Amerika gingen in 1968, was Led Zeppelin een mond-tot-mondreclame. Je kunt het niet echt vergelijken met hoe het nu is.

We gingen naar binnen en namen precies op waar we op dat moment waren. Ik denk dat vanwege de kwaliteit van de muziek van de band het de levensduur heeft gegeven. Ik dacht dat de muziek zou blijven bestaan, Ik dacht niet dat ik dat zou doen ... Ik dacht altijd dat ik dood zou zijn op mijn 30e, dan dood op mijn 40e en zo. Nu ben ik 55, dus ik ben niet eens gestorven op mijn 50ste.

Ik denk dat het was dat we echt doorgewinterde muzikanten waren. We hadden serieuze wortels die verschillende culturen overspanden, duidelijk de blues.

Er was geen werkende titel voor het album. De ontwerper van de platenjas zei: 'Als ik aan de groep denk, denk ik altijd aan macht en kracht. Er is een duidelijke aanwezigheid daar. Dat was het. Hij wilde het `Obelisk'noemen. Voor mij was het belangrijker wat er achter de obelisk zat. De cover is heel tongue-in-cheek, om eerlijk te zijn. Een soort grap uit 2001. Ik vind het best vermakelijk.

Ik zoek een engel met een gebroken vleugel.

Er is een heel oud opnamemaxim dat zegt: 'afstand maakt diepte. Ik heb dat veel gebruikt, of het nu gaat om het volgen van gitaren of de hele band. Mensen zijn gewend om versterkers te sluiten, maar ik zou ook een microfoon aan de achterkant hebben, en dan de twee in evenwicht brengen. Ook zou je EQ niet in de studio moeten gebruiken als de instrumenten goed klinken. Je moet in staat zijn om de juiste tonen te krijgen, simpelweg met de wetenschap van microfoonplaatsing.

... als je nieuwe gebieden in kaart wilde brengen en over de horizon heen wilde gaan, moest je ervoor zorgen dat je niet overdreven werd beïnvloed door wat anderen deden ... het maakt niet uit wat andere bands doen ... we deden wat we deden ...

... je wist nooit wat er in concert zou gebeuren. Het was een heel spannend vooruitzicht om op het podium te gaan, en dat hoor je in de live opnames ... waar we ook waren en welk jaar het ook was, we gingen altijd op het podium vastbesloten om ons best te doen ...

Ik vind Aleister Crowley een verkeerd begrepen genie van de 20e eeuw. Omdat zijn hele ding de bevrijding van de persoon was, van de entiteit, en die beperkingen je zouden vervuilen, leiden tot frustratie die leidt tot geweld, misdaad, mentale instorting, afhankelijk van wat voor soort make-up je eronder hebt. Hoe verder dit tijdperk waarin we ons nu bevinden in technologie en vervreemding komt, veel van de punten die hij heeft gemaakt lijken zich allemaal te manifesteren.

Ik aanbid de duivel niet. Maar magie intrigeert me. Magie van alle soorten. Ik kocht Crowley ' s huis om in te schrijven. Het punt is, Ik sta nooit zo op. Vrienden wonen daar nu.

Crowley had geen hoge mening over vrouwen, en ik denk niet dat hij het mis had.

Elke plaat is een portret van de band in die tijd.

Live Aid voelde na een aantal jaren als een uur repetitie, maar om deel uit te maken van Live Aid was geweldig. Dat was het echt.

Maar een greatest hits op één CD uitbrengen was totaal onmogelijk, Ik kon het gewoon niet. Het beste compromis was om twee cd ' s uit te brengen - Early Days - dat is wat het is - en Latter Days.

De grootste voldoening is niet de decoratie. Het is weten dat ik iemand kan helpen die hulp nodig heeft.

Als je op zoek bent naar iets creatiefs, kan school je ook remmen. De verkeerde leraar, man, kan je echt in de war brengen.

Toen ik naar de Verenigde Staten ging om Outrider te promoten, vertelde iedereen me dat ik een bluesgitarist was. Ik ben geen bluesgitarist. Ik ben gitarist.

Ik was echt niet nodig... Gewoon riffs rechtzetten, dat is alles. Twee gitaristen doen het in plaats van één.

Ik denk dat de solo van ' Achilles Last Stand 'in dezelfde traditie zit als de solo van'Stairway to Heaven' ...het is op dat niveau voor mij.

Alles wat later kwam... de roots zijn er allemaal in het eerste album.

We waren nooit een band die 96 takes van hetzelfde deed. Ik had gehoord van groepen die in die tijd in dat soort overdaad waren. Ze werkten drie of vier dagen aan hetzelfde nummer en werkten er dan nog wat aan, maar dat is duidelijk niet de manier om een album op te nemen. Als het spoor niet gebeurt en het een soort psychologische barrière creëert, zelfs na een uur of twee, dan moet je stoppen en iets anders doen. Ga naar buiten: ga naar de pub, of een restaurant of zoiets. Of speel een ander liedje.

Ik vind het echt niet leuk om mensen te laten zien hoe ik dingen speel; het is een beetje gênant omdat het me altijd zo eenvoudig lijkt.

Als ik me ooit echt depressief voelde, zou ik gewoon beginnen met het opzetten van al mijn oude platen die ik als kind speelde, omdat het hele ding dat me echt optilde me nog steeds optilde tijdens die andere tijden. Het was een goed medicijn voor mij, en dat doet het nog steeds voor mij als ik iets aantrek. Is het niet geweldig dat we al die goede medicijnen hebben? Ik denk dat het allemaal deel moet uitmaken van ons DNA, deze massacommunicatie door muziek. Dat is het. Dat moet wel, hè? Muziek is het enige dat er altijd voor mij is geweest. Het heeft me niet teleurgesteld.

Veel mensen zien mij als een riffgitarist, maar ik zie mezelf in bredere termen. Als muzikant denk ik dat mijn grootste prestatie is geweest om onverwachte melodieën en harmonieën te creëren binnen een rock and roll-kader. En als producer zou ik graag herinnerd worden als iemand die in staat was om een band van onbetwistbaar individueel talent te ondersteunen, en het naar de voorgrond te duwen tijdens zijn werkcarrière. Ik denk dat ik echt het beste van onze output, groei, verandering en volwassenheid op tape heb vastgelegd - het veelzijdige juweel dat Led Zeppelin is.

Ik kan veel beter communiceren op een gitaar dan via mijn mond.

Mijn roeping ligt meer in compositie dan in iets anders-het opbouwen van harmonieën met behulp van de gitaar, het orkestreren van de gitaar als een leger, een gitaarleger. ... Ik vond altijd dat als we een album gingen maken, er al veel structuur moest zijn, zodat we konden doorgaan en zien wat er nog meer gebeurde. ... Ik geloofde altijd in de muziek die we maakten en daarom was het compromisloos. ... Ik denk niet dat de critici konden begrijpen wat we deden.

Ik ben optimistisch over de toekomst van rock... het zal terugkeren naar compositie zoals in klassieke muziek of jazz.

Bijna op het moment dat hij stierf, zetten ze hem in Playboy als een van de grootste drummers, wat hij was - er is geen twijfel over. Sindsdien is er nooit meer iemand geweest. Hij is een van de grootste drummers die ooit geleefd heeft.

Het element van verandering is het ding geweest, echt. We zetten de eerste uit, dan de tweede... dan een derde LP die totaal anders is. Daarom konden we het bij elkaar houden.

Mijn gitaarstijl is ontwikkeld in die periode van 10 jaar. Dat ben ik. Dat is de manier waarop ik speel, en Ik wil niet op een andere manier spelen. Onze eigen identiteit is stevig gestempeld op dit album.