Pedro Almodovar beroemde citaten

Ik wil het leven niet imiteren in films; Ik wil het vertegenwoordigen. En in die voorstelling gebruik je de kleuren die je voelt, en soms zijn het valse kleuren. Maar het is altijd om één emotie te tonen.

Zowel seks als dood zijn eeuwige thema ' s. Je zou duizenden films kunnen maken over dit thema, en of je nu een mens hebt die schildert, zingt, een film maakt, schrijft, Dit zijn de thema ' s waar je naar terug zult komen en naar terugkeert. Als je geen van deze artistieke uitingen hebt, is seks een van de weinige geschenken die de natuur je gratis gaf, dus het is erg belangrijk om het te vieren. En dan, met de dood, zijn we daartoe veroordeeld. Dit is absoluut aanwezig in ons leven.

Hoewel ik van mijn moeder hou, wilde ik geen geïdealiseerd portret van haar maken. Ik ben meer gefascineerd door haar gebreken - ze zijn grappiger dan haar andere kwaliteiten.

Ik heb geprobeerd om vrij over deze twee kwesties na te denken. Met seks kan ik dat wel aan. Met de dood is dit een moeilijker thema voor mij. Ik ben geen gelovige, ook al ben ik gedoopt. Ik oefen niet. Ik geloof niet in God, dus ik voel me heel eenzaam tegenover de dood. Wat ik ontdekte is dat de enige manier om de dood te herkennen is als je deel uitmaakt van het leven, als je deel uitmaakt van seksueel genot, als je het koppelt aan seksueel genot.

Als vrouw is Penelope Cruz veranderd naarmate ze volwassen is geworden. Maar als actrice is ze niet zo veel veranderd. Ze heeft iets geweldigs, vooral in de komedie, en ze is niet zo veel uitgebuit als ze zou kunnen zijn in de komedie, maar vooral in die mix tussen komedie en drama. Ze heeft een speciale eigenschap. Je kunt haar in zeer extreme situaties plaatsen, vooral in zeer pijnlijke situaties, in termen van hoe haar personage het interpreteert. En soms, hoe dieper en menselijker die pijn is, hoe beter ze erin is.

Ik ben een saaie passagier. Ik spreek niet. Ik heb geen seks. Geen alcohol. Ik gebruik geen drugs. Wat ik leuk vind aan vliegen is dat ik me echt kan concentreren. Ik schreef veel dingen, en veel ideeën voor mijn films behoren tot dit moment waar ik niet specifiek ben in termen van tijd en ruimte en geografie. Ik ben geschorst en deze schorsing past me heel goed.

Als ik schrijf, zet ik geen gezichten op de personages. Als ik het eerste concept van het script af heb, begin ik te visualiseren, en soms denk ik aan één acteur.

Ik ben echt een nachtmerrie voor de modeontwerper omdat ik al zijn autoriteit wegneem, en ik word de autoriteit, en ik verander hem in mijn assistent. Je zou kunnen zeggen dat ik ingrijp, en ik ingrijp op een zeer bepalende manier in alle aspecten die te maken hebben met de visuele constructie van de film.

Zodra we het productiescript na vele herschrijvingen hebben, begin ik te beslissen wat de look en kleuren zullen zijn. Ik werk als een schilder, ook al werk ik in drie dimensies. Ik werk met stoelen. Ik werk met muren. Maar zelfs dingen zoals de vloer of de muren waarvan mensen denken dat ze niet belangrijk zijn, beïnvloeden de visuele uitstraling van de film. Dat zijn ook dingen waar ik aan moet denken.

De stomme film heeft veel betekenissen. Het eerste deel van de film is komisch. Het vertegenwoordigt het burleske gevoel van die stomme films. Maar ik denk dat het tweede deel van de film vol tederheid en emotie is.

Cinema is mijn leven geworden. Ik bedoel niet een parallelle wereld, Ik bedoel mijn leven zelf. Ik heb soms de indruk dat de dagelijkse realiteit er gewoon is om materiaal te leveren voor mijn volgende film.

Al mijn films hebben een autobiografische dimensie, maar dat is indirect, door de personages. In feite sta ik achter alles wat er gebeurt en dat wordt gezegd, maar ik praat nooit over mezelf in de eerste persoon. Iets in mij - waarschijnlijk een afkeer van goedkoop Exhibitionisme - weerhoudt me ervan om een project te autobiografisch te benaderen.

Ziekenhuizen zijn plaatsen waar je lang moet verblijven, ook als je een bezoeker bent. De tijd lijkt niet op dezelfde manier te verlopen in ziekenhuizen als op andere plaatsen. Tijd lijkt bijna niet op dezelfde manier te bestaan als op andere plaatsen.

Ik ben me deels niet bewust van structuur met mijn films, maar dit is wanneer ik schrijf. Ik laat mijn geest heel vrij, en dan corrigeer ik het daarna.

Ik maak films voor mijn behoeften. Mijn doel is nooit, nooit, nooit geweest om schokkende films te maken.

Na het enorme succes van All About my Mother, all the awards en alles, wilde ik een film beginnen op precies dezelfde plaats waar ik vroeger was. Ik wilde laten zien dat al het succes mijn perceptie niet had veranderd.

Vrouwen zijn sterker dan wij. Ze worden directer geconfronteerd met de problemen waarmee ze worden geconfronteerd, en om die reden zijn ze veel spectaculairder om over te praten. Ik weet niet waarom ik meer geïnteresseerd ben in vrouwen, omdat ik niet naar psychiaters ga en Ik wil niet weten waarom.

Ik gebruikte deze lijn om te laten zien hoe belangrijk kleuren zijn in films: Het is geen gril.

Het is jammer dat ik nooit echt van mijn films kan genieten, want na het mixen verdwijnt je vermogen als toeschouwer gewoon. Ik moet nadenken over wat ik voelde vlak voor de mix.

De jaren tachtig eindigden voor mij echt in 1992 met de film Kika.

Ik ben geboren in een slechte tijd voor Spanje, maar een heel goede voor de cinema.

Als ik een film maak, stop ik nooit met het ontdekken van mysteries, het doen van ontdekkingen. Als ik schrijf, film, montage, zelfs promotiewerk doe, ontdek ik nieuwe dingen over de film, over mezelf en over anderen. Dat is waar ik onbewust naar op zoek ben bij het maken van een film: een glimp opvangen van de raadsels van het leven, zelfs als ik ze niet oplos, maar ze op zijn minst blootleggen. Cinema is nieuwsgierigheid in de meest intense betekenis van het woord.

Cukor is een van mijn favoriete regisseurs. Hij was een meester in het regisseren van vrouwen.

De uitdaging voor mij als regisseur was dat het publiek de film in een rechte lijn zag, zodat ze niet al deze breuken voelden. Ik wilde niet dat een film een collage van al deze beelden zou zijn.

Al mijn films zijn moeilijk te classificeren omdat ze erg eclectisch zijn in het mengen van genres.

Mijn moeder was een uiterst creatieve vrouw, ondanks het feit dat ze het leven van een landelijke Huisvrouw leefde.

Wanneer ik op een echte locatie kom, moet ik me verplaatsen en uitzoeken wat de beste hoeken zullen zijn.

Ik denk dat het bewustzijn van passie je heel anders laat handelen.

Cinema kan de lege ruimtes van je leven en je eenzaamheid opvullen.

Alles wat geen autobiografie is, is plagiaat.

Ik wilde ook de kracht van de cinema uitdrukken om de realiteit te verbergen, terwijl ze vermakelijk zijn. Cinema kan de lege ruimtes van je leven en je eenzaamheid opvullen.

De bloem van mijn geheim is zeker meer gebaseerd op ware emoties. Ik wilde ook iets realistischer maken, maar niet naturalistisch of eenvoudig.

Er is een mysterieuze stilte en intimiteit van een vrouw die haar haar en make-up doet, wat me aantrekt.

Ik denk dat decor veel zegt over iemands sociale positie, hun smaak, hun gevoeligheid, hun werk - en ook over de esthetische manier waarop ik heb gekozen om hun verhaal te vertellen.